STRIPER

Την γεννούσε

ένα στιλπνό σκοτάδι

Η Κράκυ δουλεύει στην οδό Μίλερ. Χορεύει όλη τη νύχτα και πληρώνεται μονάχα με δολάρια του ενός. Η σκηνή διαθέτει φώτα εδάφους που ομορφαίνουν την σπασμένη κούκλα εκεί πάνω. Έχει δυο, τρία επίπεδα. Οι Πορτορικανές στέκουν όρθιες όλο το βράδυ στο τελευταίο σκαλί. Κάπου κάπου μια από αυτές λιποθυμά και το αγόρι των παρασκηνίων την παίρνει σηκωτή. Έξω από την οδό Μίλερ έχει πολύ κρύο και τα περισσότερα κορίτσια δεν αντέχουν τη μεγάλη πολιτεία. Γι’ αυτό υπομένουν την ορθοστασία, το πρόστυχο φέρσιμο, όλο αυτό το ξόδεμα. Γιατί το κρακ θερίζει σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου. Και γιατί ακόμη  στο βάθος των καταστημάτων κάποιοι εμπορεύονται ανθρώπους.

Το πιο δυνατό σημείο της Κράκυ είναι ο χορός της. Κινείται σ’ όλα τα επίπεδα με απίστευτη χάρη, διαγράφοντας με το σώμα της τα πιο παράξενα τόξα. Στα νούμερά της διαθέτει απίθανη ποικιλία. Μικρή ινδιάνα, Γαλλίδα του μεσοπολέμου, μικρή επαρχιώτισσα. Μαθήτρια, που σημαίνει μια κάποια αφέλεια και ανοχή επάνω στο χορό που μπορεί να αποφέρει σημαντικά έσοδα.

Το πρωί παρακολουθεί τη σχολή κλασσικού χορού. Ένα παράρτημά της λειτουργεί μερικά τετράγωνα πιο κάτω. Μαζεύει πολλών ειδών κορίτσια μα τα περισσότερα από αυτά δεν διαθέτουν κανένα ταλέντο στον χορό. Εγκαταλείπουν γρήγορα εξαιτίας ενός έρωτα. Λένε «ναι» σ’ ένα μακρύ ταξίδι προς την ενδοχώρα και έκτοτε κανένα σημείο ζωής, κανένα νέο. Πολλά σπίτια στα μεσοδυτικά έχουν κάποιον που ζει εκεί έξω, κάποιον που περιμένουν υπομονετικά στην ερημιά των οροπεδίων τους.

Η Κράκυ έχει έναν Γάλλο σύντροφο. Περισσότερο είναι ο μεσίτης που την σέρνει εδώ και εκεί, σ’ ακατάλληλες ώρες με κοινό ηλικιωμένους επιχειρηματίες. Δεν είναι κλισέ, μην εξάπτεστε. Άλλωστε αυτοί μονάχα μπορούν να πληρώσουν αδρά για την ικανοποίηση της διαστροφής τους. Τους υπομένει, όλα τα υπομένει η Κράκυ. Κυρίως επειδή υπάρχει η πιθανότητα η εισήγηση της επιτροπής να είναι θετική. Και τότε θα ταξιδέψει για τα δυτικά, παίζοντας τις πιθανότητές της στα πιο μεγάλα θέατρα. Μερικές μέρες ακόμη και το γράμμα θα φτάσει. Ίσως ο κύριος Λέοπολντ την φωνάξει χαρούμενα στον διάδρομο μετά το μάθημα. Για να της σφίξει το χέρι, να της πει πως τα κατάφερε, πως όλη η σχολή πιστεύει σε εκείνη.

Το σπίτι είναι γεμάτο καπνό, άδεια μπουκάλια. Έχει να γυρίσει μέρες και ο φίλος της συνηθίζει να φέρνει εδώ την παρέα του, οργανώνοντας τρομερά πάρτι. Μερικές μέρες όμως ακόμη, το γράμμα, τα σπασμένα γυαλιά που της έκοψαν τα χέρια όταν προσπάθησε να σηκώσει την φωτογραφία της μητέρας. Απόγονος των δυστυχισμένων σκλάβων που μετέδωσαν σ’ όλο τον κόσμο το απίστευτο θάρρος τους και τη βαθιά αγάπη στη ζωή. Η αρρώστια την είχε καταβάλει από νέα. Τώρα δεν ήταν μαζί τους. Είναι θαμμένη στο κοιμητήριο του Σαιντ Τζόζεφ και έχει όλη την ησυχία και την πρασινάδα που πόθησε μαρτυρικά στη ζωή.

Η Κράκυ νωρίς το βράδυ ξεχύνεται στην πόλη. Είναι περισσότερο μια πεταλούδα που καίγεται στα φώτα. Είναι η πόλη και η ομορφιά της ζωγραφικής που ξέφυγε για πάντα από τους διαδρόμους κάποιου μουσείου. Ας πούμε η Μάγια που χαρίζει στον εαυτό της την ελευθερία, διαλέγοντας έναν άλλο δρόμο. Ανοίγει το βήμα της, κάπως ευτυχισμένη για όλες τις πιθανότητες που παίζονται απόψε. Τώρα αρχίζει η οδός Μίλερ και τα πιάνα που κουρδίζονται στο βάθος, όλα τα πιάνα και τα μπλουζ γύρω της, μέσα της. Τα μπλουζ που χτυπούν με λάμπες εκατό κεριών την καρδιά της. Χορεύει, χορεύει και από κάτω ανήσυχα αρσενικά να στηρίζουν στους αγκώνες όλη τους τη ζωή. Για κανέναν δεν χορεύει η Κράκυ. Γιορτάζει μονάχα μυστικά τις μέρες που θα ’ρθουν. Ξανά στα πιάνα, ξανά οι ξέφρενες μελωδίες σ΄όλες τις κλίμακες. Φόρτε όταν τινάζει τον λαιμό της και την πλένουν οι χείμαρροι.

Περιττό να ειπωθεί πως οι πιο φανατικοί θαυμαστές της είναι οι αμερικανικές μεραρχίες. Ανάμεσά τους η θέση της Κράκυς αντιστοιχεί σε ένα παράφορο αντικείμενο πόθου. Και στ’ αλήθεια, αν δεν ήταν για τ’ όνειρό της, σίγουρα με κάποιον από αυτούς θα δοκίμαζε την τύχη της. Όμως η μοίρα της είναι αλλιώτικη. Την περιμένουν μεγάλα θέατρα,-έτσι δεν είναι;- νύχτες σε αριστοκρατικά μαγαζιά με σαμπάνιες, το χειροκρότημα του κοινού, ο συνωστισμός στα καμαρίνια. Την περιμένει μια ολόκληρη εποχή, έτσι δεν είναι;

Μερικές μέρες ακόμη, μονολογεί. Τώρα πια την περιβάλλουν οι κρεμαστοί κήποι του δημοτικού ιδρύματος απόρων  και τα χρόνια έχουν περάσει.

Πείτε μου, διανεμήθηκε σήμερα η αλληλογραφία; Ξέρετε, περιμένω μια επιστολή αποφασιστικής σημασίας. Έχει στα αλήθεια καθυστερήσει. Ανεξήγητα μάλιστα. Όχι, όχι δεν λέω πως έγινε κάποιο λάθος από εσάς. Πιστέψτε με, δεν είχα την πρόθεση για κάτι τέτοιο. Απλά, φανταστείτε πως μέσα του ένα γράμμα μπορεί να κρατά το μυστικό της ευτυχίας. Τότε, θα είχε αξία, δεν νομίζετε; Μην με αγνοείτε, μην είστε αγενής! Φέρτε μου το γράμμα! Με κρατάτε παράνομα, μου κρύβετε πως έφθασε επιτέλους το νέο. Θα έπρεπε να ντρέπεστε! Είστε αξιοθρήνητοι! Ακούτε, αξιοθρήνητοι, το τίποτε!

Έχει μακριά λευκά μαλλιά, σαν τις γηραιές ινδιάνες που διαβάζουν τα σημάδια στον ουρανό. Είναι μια οραματική περίπτωση, τα χρόνια την έχουν αφήσει πια γυμνή. Μόνο το σώμα της έτσι κάθετο που μετεωρίζεται αφήνει μια ιδέα για τα μέρη που κατοικούν τα ποιήματα όταν πεθαίνουν.

Μια από αυτές τις βραδιές, όταν σε μια ξαφνική διαύγεια ξεχωρίσει την αλήθεια των πραγμάτων, θα σηκωθεί και θα χορέψει. Θα στροβιλίζεται, θα γίνεται νερό στους διαδρόμους, αιώνες παλιού ανέμου, το νεύρο και ο κεραυνός που σώζει αυτόν τον κόσμο. Θα δεις, μια από αυτές τις σκληρές νύχτες, η Κράκυ θα χορέψει μες στις κλειστές αυλές. Από όλες τις εσοχές θα γεννηθεί το φως, θα δεις.

Κάποιος φωνάζει και ένα παραβάν με αρκαδικά τοπία και πρόσωπα των πρωινών σφραγίζει τη μοίρα αυτού του παράξενου θεάτρου. Όλα τα υπόλοιπα, ιδέες, φιλιά, σενάρια, μπαλέτα, έρωτες μένουν για πάντα στο σκοτάδι.

Απόστολος Θηβαίος