Απόψε έπρεπε να ήσουν εδώ.
Να κρατάς το χέρι μου… Να σφίγγει η παλάμη σου την δική μου και ας την έσπαγε. Κομμάτια ας γινόταν… Με τα δικά σου δάχτυλα θα σκούπιζες τα δάκρυά μου.
Απόψε έπρεπε να με φιλάς… φιλί ζωής θα ήταν για μένα η ένωση των χειλιών μας…
Απόψε την καρδιά μου έπρεπε να ακούς, πώς φωνάζει το όνομά σου.
Την ψυχή μου, πώς με ουρλιαχτά προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο της.
Ακούγονται ως εκεί τα ουρλιαχτά; Κλείσε τα μάτια… θα τ’ ακούσεις.
Το κάναμε πάντα, θυμάσαι;
Έστελνα φιλιά κι εσύ με κλειστά μάτια ένιωθες τα χείλη μου να σ’ ακουμπούν. Και ας μας χώριζαν χιλιόμετρα και μίλια ναυτικά…
Θυμάσαι που το φεγγάρι ταυτόχρονα κοιτούσαμε; Μου είχες ζητήσει το σ’ αγαπώ να σου στείλω υποσυνείδητα.
Δεν πρόλαβα να μάθω αν σε σένα έφτασε ποτέ.
Πανσέληνο νομίζω είχε. Ίσως και έκλειψη σελήνης να ήταν.
“Σπάνιο φαινόμενο”
έλεγαν όλοι. Μα εμένα εντύπωση δεν μου ’κανε καμιά.
Κάτι πιο σπάνιο ζούσα… Την αγάπη μας.
Σελήνης τότε… ευτυχίας τώρα. Έκλειψη ευτυχίας. Ψυχή μου… ας χανόταν το φεγγάρι καλύτερα.
Αλήθεια που είσαι;
Μακάρι να ’ξερα πως βρίσκεσαι σε άλλη αγκαλιά. Πως δεν αγάπησες ποτέ δικό μου τίποτα…
Μα όχι! Πονάς το ίδιο. Το ξέρω. Το νιώθω. Ακούω τον αναστεναγμό σου κάθε νύχτα…
Και αν στ’ αλήθεια πίστεψες πως ένα ήμασταν, τα δάκρυα που τρέχουν χωρίς σταματημό, δεν είναι δικά μου… Τι κι αν τα βλέφαρα που βρίσκονται στο πρόσωπό μου μουσκεύουν.
Μην κλαις, μικρέ μου…
Τι και αν η μοίρα θέλησε μαζί μας να γελάσει… Μην κλαις.
Κοίτα κι απόψε το φεγγάρι. Πανσέληνο δεν έχει ούτε έκλειψη.
Έχει τα μάτια μου όμως καρφωμένα πάνω του.
Κοίτα για λίγο εκεί ψηλά… Και αν στ’ αλήθεια πίστεψες ποτέ πως ένα ήμασταν,
Το όνομα σου θα ακούσεις από κάπου μακριά… κι ας προσπαθούν λυγμοί να το σκεπάσουν.
Ζανέτα Κουτσάκη
Γλαφυρές εικόνες!
Moυ άρεσε πολύ!