Περίεργο πράγμα. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω την εικόνα της. Πάντα κοντά μου. Σχεδόν σε απόσταση αναπνοής. Σαν να γεννηθήκαμε κι οι δυο την ίδια μέρα. Με ακολουθούσε. Άφηνε να έχω εγώ τον πρώτο λόγο κι εκείνη πάντα σε δεύτερο πλάνο. Πίσω μου. Αγαπούσε το φως. Απέφευγε να περπατά στο σκοτάδι. Την τρόμαζε. Γινόταν ένα με αυτό.
Καθώς μεγάλωνα, μεγάλωνε κι εκείνη, όταν παραπατούσα έκανε πως παραπατά για να μην την καταλάβω. Μαζί στο παιχνίδι. Μαζί στη μελέτη. Μαζί στο φαγητό. Μαζί… Με άγρυπνα μάτια παρακολουθούσε τα πάντα. Δεν έχανε ούτε μία μου κίνηση. Ούτε μία φευγαλέα χειρονομία. Αντλούσε από εμένα την ύπαρξή της. Διατράνωνε την παρουσία της. Γινόταν χαλί να την πατήσω. Συχνά παραμέριζα για να περάσει μπροστά. Έστω για μια φορά να την ακολουθήσω εγώ. Ποτέ δεν μου έκανε το χατίρι. Με πείσμα. Στο πρώτο ραντεβού δίπλα μου. Διακριτικά αδιάκριτη. Αγχωμένη, αλλά περίεργη. Επίμονη. Και πάντα σιωπηλή.
Πώς άλλωστε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Ναι, με ενοχλούσε. Λες και δεν είχε ζωή. Σιγά σιγά άρχισα να την ταράζω με τις πράξεις μου. Τόσο που μου έγινε αγαπημένο παιχνίδι. Σχεδόν έμμονη ιδέα. Να την προσβάλλω. Με λόγια. Δεν είπε ποτέ ούτε μια λέξη. Κι όσο αυτή δεν αντιδρούσε, τόσο εγώ πείσμωνα και την προκαλούσα. Με τις χειρονομίες μου γελούσα σαν παραμορφωνόταν η οπτική της. Δεν έκανε ποτέ ούτε μια γκριμάτσα δική της. Δεν μου αντέδρασε ποτέ, η ανόητη. Χαιρόμουν να χοροπηδώ πάνω της και να την ποδοπατώ. Όλα τα δεχόταν αδιαμαρτύρητα. Μετά από καιρό αδιαφόρησα. Μάλλον την συνήθισα. Ούτε πια που της δίνω σημασία. Εξάλλου, ποιος μπορεί να τα βάλει με τις σκιές του;
Έμαθα να ζω στα σκοτάδια. Για να είμαι μόνη μου. Αλλά ακόμα κι εκεί, δεν με ξεχνούσε. Ίσως ήταν εκείνα τα ψηλά φώτα του δήμου, χωμένα μέσα σε κλαδιά δέντρων, σε έρημους δρόμους. Τότε μόνο, κάποιες φορές με προσπερνούσε. Την έβλεπα μπροστά μου. Άλλοτε να μικραίνει, άλλοτε να μακραίνει, να στροβιλίζεται, να παραμορφώνεται, να σκύβει, να με κοροϊδεύει. Σαν να την έβλεπα για πρώτη φορά. Σαν να με έβλεπα για πρώτη φορά. Κι όταν εγώ έφευγα, σ’ εκείνα τα ραντεβού, εκείνη δεν ερχόταν. Με περίμενε στο ίδιο σημείο καρτερικά να ξαναγυρίσω, κάνοντας παρέα στα κλαδιά των δέντρων και στον έρημο δρόμο. Με κάθιζε σ’ ένα παγκάκι και τρυφερά με αγκάλιαζε. Έκλαιγε μαζί μου. Μα δεν μου μιλούσε. Μόνο ακουμπούσε το κεφάλι της στο κεφάλι μου και την καρδιά της στη δική μου.
Μήνες ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, δεν μπορώ να κινηθώ. Έχασα τη φίλη μου. Δεν ξέρω καν αν είναι ακόμα εδώ. Ίσως να με εγκατέλειψε. Ίσως γιατί τώρα, έχω γίνει εγώ σκιά του εαυτού μου. Ίσως…
Ντόρα Παπαγεωργίου
Πολύ ωραίο κείμενο! Καλή επιτυχία Ντόρα!
Ευχαριστώ για την επιλογή!
Ντόρα,
πολύ ενδιαφέρον το θέμα του διηγήματός σου και με ροή αφήγησης!
Εύχομαι να είναι σ΄αυτά που θα βραβευθούν.
Οι Σκιές είναι πράγματι ένα διήγημα-μπονσάι, και λόγω μεγέθους και επειδή έχει έναν πρωταγωνιστή: τη σκιά του ανθρώπου. Σαν ένα εκτεταμένο χαΙκού έχει την ανατροπή στο τέλος. Θα προτιμούσα διαφορετικό τίτλο, ώστε να εμπεριέχει και την έκπληξη. Καλή επιτυχία!
Εύχομαι καλή Επιτυχία.
Πολύ ωραίο κείμενο. Εύχομαι καλή επιτυχία!!
Ο καθένας θα μπορούσε να ταυτιστεί με αυτό το κείμενο μέσα από τις δικές του αναμνήσεις και εμπειρίες!
Έτσι και εγώ Ταυτιστηκα!
Καλή επιτυχία!!!!
Ωραίο διήγημα, καλή πορεία να έχει!
Υπέροχη ιστορία! Καλή τύχη!
Ωραίο κείμενο. Απρόβλεπτο και ανατρεπτικό. Καλή επιτυχία
Bravo!!!
Πολυ όμορφη ιστορία, καλή επιτυχία!
Καλή επιτυχία, υπέροχο διήγημα!
Πολύ καλό! Με ξάφνιασε… Καλή συνέχεια
Καλή επιτυχία!
Πολύ ωραίο!
Πολύ ωραίο!!καλή επιτυχία!!!
Συγχαρητήρια!
Καλή πρωτιά.
ΜΠΡΑΒΟ ΦΙΛΕΝΑΔΑ!!!! ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΣΟΥ.
ΤΙ ΚΑΛΟ!!!!
Υπεροχη ιστορια! Καλη επιτυχία!!
Συγχαρητήρια!!! Καλή επιτυχία!!!
Συγχαρητήρια! Καλή επιτυχία
Ωραία ιστορία! Καλή επιτυχία!
Μπράβο σου .Καλή επιτυχία
Εξαιρετικό, πολύ ωραίο.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Πολύ ωραίο κείμενο. Καλή επιτυχία!!
υπέροχο!Καλή επιτυχία