Βρίσκομαι στον δρόμο. Δίπλα σ’ ένα πεζοδρόμιο. Είναι νωρίς το πρωί και κανείς ακόμη δεν μου δίνει σημασία. Εχθές κάποια παιδιά έπαιξαν ποδόσφαιρο μαζί μου. Δεν ένιωσα πόνο. Μόνον Θλίψη. Δεν είμαι μπάλα. Δεν είμαι παιχνίδι. Είμαι ένα κρανίο. Ενωμένα…

Τα τελευταία χρόνια τού άρεσε το διάβασμα. Ήταν η πιο απολαυστική και ανώδυνη εξάρτηση της ζωής του. Ο Πάνος φόρτωνε πλέον το μυαλό του με γνώσεις, με πληροφορίες και ιστορικά ντοκουμέντα που αγνοούσε για χρόνια στη ζωή του. Αντιλήφτηκε πως…

Το γενικό νεκροκρέβατο του χωριού κατέφθασε στο κονάκι του Βάσιλα να τον μεταφέρει στην στερνή του κατοικία. Η Δέσποινα, με κόκκινα μάγουλα απ’ τα γένια των ανδρών της φαμίλιας του συζύγου της που την συλλυπούνταν, στεκόταν στη μέση της γιγάντιας…

Κοίταζε την ογδοντάχρονη μάνα της που χοροπηδούσε σαν παιδούλα και, εντελώς ξαφνικά, ένιωσε πάλι αυτή την αίσθηση πνιγμού που είχε στοιχειώσει τη ζωή της. Η καρδιά της χτυπούσε δαιμονισμένα σαν έμβολο και το μυαλό της έκαιγε. Κάθε φιγούρα μαχαίρι δίκοπο…

«Γέρο-παράξενο» τον φώναζαν τον κύριο Λουκά στη γειτονιά και όχι άδικα. Μια ζωή ολόκληρη είχε ζήσει σε εκείνο το μέρος, μα φίλους δεν είχε κάνει. Οι πιο παλιοί του γείτονες θυμούνταν πως όσο ζούσε η γυναίκα του η κυρία Ελένη,…

Αφότου τελείωσε το κακό, οι χωρικοί άρχισαν να μετράνε τις πληγές τους και να γυρεύουν την αιτία της καταστροφής. Κι ενώ ο καθένας έλεγε τη δική του εκδοχή και οι εικασίες έδιναν και έπαιρναν, ένας μεσόκοπος άνδρας πετάχτηκε και είπε πως…

Αφού ο άντρας, ένας ψηλός, κομψός κύριος γύρω στα τριανταπέντε, στάθμευσε στο μεγάλο οικόπεδο που βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τον αστυνομικό σταθμό του προαστίου όπου έμενε, κλείδωσε πρώτα το αυτοκίνητο του και κατευθύνθηκε αμέσως με γοργό βήμα προς την πύλη…

Η  εσχάτη των ποινών επιβλήθηκε στ’ άμεστα ακόμη χρόνια της νιότης. Ερήμην της. Υπακοή! Σώπα κι’ υπομόνευε!  [ώρα μεσημβρινή Σαββάτου, καθ’ ομολογίαν…]  Στο γραφείο επίγειοι δικαστές παντός μυαλού και πιο ψηλά ένα ζευγάρι μάτια από Θεό.  Αστυνομικοί σ’ εγρήγορση, τσιγάρο…

-Κάθισε να μιλήσουμε. Πεθύμησα να μάθω την αλήθεια. -Ποια αλήθεια, βρε αγάπη μου; Βαριέμαι τέτοιες κουβέντες. Κι ύστερα, αφού όλα τα ξέρεις. Τόσες φορές, τα ίδια και τα ίδια… Η επιμονή του, ο παρακαλεστικός ήχος της φωνής του της φάνηκε…

Ένα στρογγυλομούτσουνο παπάκι με πλουμιστά φτερά σε αποχρώσεις κεραμιδί της Τουλούζης, είχε κουνιστή ουρά και φιλοδοξίες. Κάποτε ονειρεύτηκε πως ήτανε πριγκίπισσα πανέμορφη σαν οπτασία και λυγερή όπως αυτές των παραμυθιών. Μια πριγκίπισσα που πέρα από την ομορφιά, τα πλούτη και…