Το πρωινό που πέθανε η Λένα, ένα μικρό πράσινο πουλί μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο στην κρεβατοκάμαρα που μοιραζόταν είκοσι πέντε χρόνια με την Μυρτώ, έκανε ένα γύρο σε όλο το δωμάτιο κι ύστερα προσγειώθηκε στη μοναδική γλάστρα που υπήρχε στο περβάζι. Η Μυρτώ που στεκόταν όρθια λίγο πιο δίπλα με κλειστά μάτια, δεν είδε ούτε άκουσε τίποτα από όλα αυτά. Λίκνιζε το κεφάλι της πάνω κάτω σαν να απέφευγε αόρατα κύματα. Ένιωθε τους λευκούς αφρούς τους να ριγούν κι ύστερα να κυλούν αργά από το πρόσωπο στο σώμα της για να καταλήξουν μαύροι και λασπωμένοι στο ξύλινο πάτωμα.
Φοβόταν να ανοίξει τα μάτια της, είχε αυτή την ιδέα πως το δωμάτιο θα ’χει πλημμυρίσει και το πτώμα της Λένας αποσπασμένο από το κρεβάτι, θα επέπλεε δίπλα της. «Κοίτα με. Γιατί δεν με κοιτάς;» θα την ρώταγε και εκείνη θα το ’κανε γιατί ποτέ τόσα χρόνια δεν είπε όχι στη Λένα, παρά μόνο όταν της ζήτησε να φύγει από το σπίτι γιατί διαγνώστηκε με καρκίνο στον πνεύμονα. «Δεν είναι ανάγκη να το περάσεις αυτό, θέλω να φύγεις», της είπε και η Μυρτώ θυμήθηκε μια απάντηση που έδινε πολύ μικρή όταν δεν ήθελε να κάνει κάτι «Ποτέ των ποτών και όλων των ιπποτών», της είπε. Και τότε, η Λένα την κοίταξε έντονα στα μάτια, γέλασε και την φίλησε στο στόμα και η Μυρτώ έμεινε και δεν ξανασυζήτησαν ποτέ γι’ αυτό.
Τώρα φοβόταν πως αν την κοίταγε θα ’βλεπε άσπρα βότσαλα στη θέση των ματιών της. Ήξερε πως έπρεπε να φύγει από το δωμάτιο, να τρέξει έξω από το σπίτι και να ζητήσει βοήθεια -η Λένα πέθανε- το σπίτι πνίγεται και δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό -η Λένα πέθανε- γιατί τα βλέφαρά της χάλασαν και δεν ανοίγουν, κάποιος να την βοηθήσει. Θα μπορούσε να στέκεται για πάντα εκεί, ένας χάρτινος κυματοθραύστης, μουσκεμένη μέχρι το μεδούλι από αυτό το αόρατο νερό, αν δεν ακουγόταν ξαφνικά από δίπλα της αυτός ο υπόκωφος ήχος σαν κόκκαλα που πέφτουν από ψηλά στο χώμα κι ύστερα ένα απότομο φτερούγισμα. Άνοιξε τα μάτια της διάπλατα και ούρλιαξε στον αέρα.
***
Το τρίτο βράδυ μετά την κηδεία της Λένας, η Μυρτώ παρατήρησε το μωβ λουλούδι στη γλάστρα στο περβάζι του παραθύρου. Όταν πλησίασε κοντά, το αναγνώρισε. Είχε διαβάσει κάπου γι’ αυτό, ήταν μια μωβ ίριδα. Άπλωσε το χέρι της και χάιδεψε διστακτικά τα πέταλά του. Έντρομη είδε τα πέταλα να λυγίζουν και να τυλίγουν τα δάχτυλά της. Τινάχτηκε προς τα πίσω, έτρεξε στο κρεβάτι και κουκουλώθηκε με το σεντόνι. Ήξερε όμως ότι ακόμη και χωρίς να το βλέπει, το λουλούδι την κοίταζε.
Το επόμενο πρωί η Μυρτώ παρατήρησε χώμα στο μαξιλάρι της Λένας. Το χώμα σχημάτιζε μια μεθυσμένη γραμμή που διέσχιζε το δωμάτιο και σταμάταγε στη γλάστρα. Πήρε τη γλάστρα και την κλείδωσε στο διπλανό δωμάτιο.
***
Ξύπνησε τα μεσάνυχτα από έναν ήχο που έμοιαζε με σιγανό κλάμα. Ερχόταν από το δίπλα δωμάτιο. Σηκώθηκε και έβαλε το αυτί της στον τοίχο. Ακουγόταν σαν ένα θλιμμένο νανούρισμα. Ξεκλείδωσε την διπλανή πόρτα και είδε το λουλούδι ξαπλωμένο στο χείλος της γλάστρας με το άνθος του να κοιτάζει τον τοίχο που χώριζε το δωμάτιο απ την κρεβατοκάμαρα. Και τότε η Μυρτώ κατάλαβε.
Της τραγουδούσε.
Πήρε τη γλάστρα, γύρισε στο δωμάτιο και την άφησε στο πάτωμα δίπλα της. Ξάπλωσε, έκλεισε τα μάτια της και ακούγοντας το απόκοσμο νανούρισμα, είδε τα κύματα μπλε και τσαλακωμένα σαν σεντόνια να σκεπάζουν το πρόσωπό της. Ύστερα, ένιωσε τα φύλλα να τυλίγονται γύρω από τον λαιμό της και να αναρριχώνται στα χείλη της. Άνοιξε το στόμα της και τα μωβ πέταλα γλίστρησαν μέσα, ένιωσε να πνίγεται, αλλά δεν την ένοιαζε. Άνοιξε τα μάτια της και είδε από πάνω της έναν ωκεανό από χώμα.
Μαριάννα Χύμου
Σουρεάλ, με έντονη κίνηση, δράση, συναισθηματική λύτρωση. Η αγάπη μένει,τα μέρη παλιώνουν οι άνθρωποι φεύγουν. Το λάτρεψα.
Ένα υπέροχο και βαθιά συγκινητικό διήγημα!
Έντονες είκονες που σε μαγεύουν μέχρι το τέλος!
Πολύ ωραίο, γλυκό και συγκινητικό!!!!!!
Μπράβο!!!!!! Και πάλι!!!!!!
Απλά υπέροχο!!
Κυρία Μαργιαννα, παρακολουθώ τα δείγματα γραφής σας. Πάντα εκπλήσσομαι θετικά! Συνεχίστε να μας ταξιδεύετε.. Σας ευχαριστώ. Μαριλού Π.
Μας ταξίδεψες για ακόμη μια φορά!!
Πολύ όμορφο!!!
Ότι πιο όμορφο Και συγκινητικό έχω διαβάσει..συγχαρητήρια Μαριάννα!
Εξαιρετικό! Σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι το τέλος…. όπως κάθε εγχείρημα της Μαριάννας!!!!!!
Συγχαρητηρια!
Άκρως πρωτότυπο και μοναδικά ενδιαφέρον το διήγημα. Μου θύμισε έντονα τον Άλαν Έντγκαρ Πόε ώς αίσθηση βέβαια πράγμα που από μόνο του το θεωρώ ευοίωνο για την ποιήτρια -συγγραφέα. Μακάρι να ακολουθησουν κι άλλα νέα έργα της ελπιδοφορας Μαριάννας Χυμου -για το καλό της Λογοτεχνιας.
Αριστουργηματική σύλληψη, βαθιά ανθρώπινο και συναισθηματικά αφοπλιστικο. Μια πραγματικά υπέροχη δημιουργία που πλουτίζει τον λογοτεχνικό κόσμο!!
Έντονο!
Εξαιρετικο πολυ εντονο!
Εντονη ιστορια με συγκινησε βαθια!
Απο τα καλυτερα διηγηματα που εχω διαβασει !
Εντονες εικονες και εξαιρετικη δομη!Συγχαρητηρια!
Εχεις παντα το τροπο να με συγκινεις βαθια με ο,τι γραφεις!
Υπεροχο οπως καθε δουλεια σου μεχρι σημερα!
Συγκινητικο απο την αρχη μεχρι το τελος!Συνεχισε ετσι!
Πρωτοτυπη ιστορια διανθισμενη με εξαιρετικες εικονες .
Υπέροχο.Με υπνωτισε!
Μπράβο Μαριάννα,πολύ όμορφη ιστορία! Συνέχισε έτσι! Εύχομαι τα καλύτερα!
Πολύ όμορφο και συγκινητικό!!!έφτιαξα πολύ ωραίες εικόνες στο μυαλό μου!!!Μπράβο!!!
Εντονο!Το αγαπησα!
Συγχαρητήρια κα Μαριάννα Χύμου. Το διήγημά σας είναι εξαιρετικό και με συγκίνησε βαθιά. Σας ευχαριστώ.
Διήγημα που σε απορροφά όπως χώμα που διψά νερό, χυμούς πολλούς. Πολύ καλά διαρθρωμένο και με εξαιρετική εικονοπλασία, μπράβο Μαριάννα!
Wow!!! Congrats my dearest!!! That was a lovely short story!!! Keep up the excellent inspiring work Marianna Xymou!!!
Συγχαρητήρια Μαριάννα μου.Υπέροχη ιστορία !
Ένα πολύ συγκινητικό κείμενο…Μπράβο 🙂
Η γραφή της κας. Χύμου πάντα με καθηλώνει, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κείμενά της, είτε αυτά είναι ποιητικής είτε μεγαλύτερης φόρμας! Πραγματικά αξίζει την προσοχή μας! Εύχομαι κάθε καλό στο έργο της!
Από καρδιάς,
Έλενα Σίτου