Μια ιδέα

Είπα να αφήσω τα όπλα μου στο σπίτι

Κάτι ιδέες ανέφικτες και μία σκέψη που

επινόησε άλλος πριν από εμένα.

Τίποτα άξιο λόγου δηλαδή.

 

Τα βέλη της Αυγής,

έτσι όπως ήμουν δίχως πανοπλία

απροστάτευτος, χαράξανε στο δέρμα μου

την ανεξίτηλη γραφή:

 

«Όσο κι’ αν μοιάζω με χρυσό

είμαι μονάχα η πλάνη των χρωμάτων

η πινελιά της μιας στιγμής

που γράφει η ουτοπία των θαυμάτων.

 

Τα μεσημέρια μην ξεχνάς

τις θημωνιές του ήλιου με τα στάχια

δρέψε μ’ ευγνωμοσύνη τους καρπούς

και πέταξε στην λήθη τα ζιζάνια.

 

Να τα ξοδέψεις όλα δίχως ύβρη

και τίποτα άλλο μην σου μείνει

παρά μονάχα ένα ευχαριστώ

όταν βρεθεί στον δρόμο σου

η δίδυμή μου αδελφή.

Είναι κι’ αυτή μια πλάνη των χρωμάτων

που κρύβει πονηρά με ιριδισμούς

το μαύρο, το απόλυτο, το τίποτα.»

 

Πόσο αψήφιστα μέσα στη ζωή λογάριασα

ετούτη την ιδέα. Το όπλο το ανίκητο.