Φτωχή μου Αθήνα, Αθήνα αρχαίων λησμονημένων ονείρων·
Σε ποδοπατώ με βιάση και συ μου αποκρίνεσαι με ήχους της ασφάλτου,
Σου μιλώ για ελευθερία και μου ορθώνεις ένα νέο γκρίζο κουτί
Κάνω πως ερωτεύομαι κι αμέσως χτίζεις μια τσιμεντένια φυλακή ή ξερνάς έναν σκουπιδότοπο
Πριν προλάβω να γνωρίσω το γιασεμί, ο ήλιος χάνεται πίσω από πράσινες ξεθωριασμένες τέντες
Σε διασχίζω με ένα βαγόνι που γρυλίζει, με ένα παλιό λεωφορείο.
Χαζεύω από κάποιο παράθυρο ένα-ένα τα παιδιά σου να μαραίνονται υπομένοντας κάτι, δίχως να περιμένουν για τίποτα.
Μη γελιέσαι, αν μερικές ψυχές χαμογελάνε ακόμα στο φως της πλατείας, είναι περαστικές και στην υπόγεια σήραγγα οι ίσκιοι τους συμπίπτουν.
Δεν έχεις παρά να βυθιστείς μαζί τους στη μαύρη τρύπα της ρομποτικής απραγίας, στην επιβράδυνση του σκότους.
Θα τους αφήσεις; Πριν καν γευτείς τι άρωμα φοράει η ζωή θα τους αφήσεις;
Σου λέω πως λίγοι τους επιβίωσαν, και πως ακόμα λιγότεροι συνειδητοποιούν πόσα χρόνια θυσίασαν εκεί.
Μάζεψε σε ένα κουτί ξύλινο -όμορφα στολισμένο- τις κομματιασμένες μέρες σου, είναι ευθύνη το αύριο που σ’ ακουμπάνε αθόρυβα στους ώμους.
Μην τις προδώσεις τις ανάσες σου, όσο κι αν σου προκαλεί έκσταση το σουρεάλ της πτώσης.
Συγχώρεσέ την· η Αθήνα έχει μάθει πριν ξημερώνει να σκοτεινιάζει.
Εξαιρετικό ποίημα με ειρμό, μεστή σκέψη, σε κρατάει με κομμένη την ανάσα σε όλη του την ανάγνωση!!
Το αγάπησα, πολύ αληθινό, πολύ σημερινό, πολύ διαχρονικό ❤️
Το καλύτερο που έχω διαβάσει εδώ στο σαιτ !! Φοβερή γραφή, σκέψη και σθένος!!
Πολύ όμορφο..αισιόδοξο μέσα από την απαισιοδοξία του..
Ιδιαιτερη γραφή.. Υπέροχο!
Ένα όμορφο ποίημα με τρυφερές εικόνες που αποτυπώνουν τελεια τη σύγχρονη Αθηνα.
!!❤️
Εξαιρετική μάτια, άποψη , που εκφράζει μια πραγματικότητα σκεπασμένη από την καθημερινότητα που βιώνουμε σε αυτήν την πόλη. Τέτοια ποιήματα σαν καταιγίδα , ξεπλένουν την σκέψη μας.