8 Ιανουαρίου 2013. Αφού οι μέρες «αγάπης» και «χαράς» ανταποκρίθηκαν επάξια -όπως κάθε χρόνο- στις ανάγκες του ρόλου τους, η αυλαία έπεσε. Διέσχιζα την πλατεία Συντάγματος, χωρίς να σκέφτομαι. Η επιστροφή σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα καθημερινότητας με αποβλάκωνε.
Το κρύο ήταν διαπεραστικό. Το χιόνι είχε σταματήσει, αλλά ο δυνατός βοριάς παρέλυε το κορμί, που έψαχνε απεγνωσμένα ένα ζεστό καταφύγιο. Δεν έβλεπα την ώρα να μπω στο μετρό, για να ζεστάνω τα παγωμένα μου άκρα. Σε απόσταση τριών μέτρων από τις αποβάθρες, μια παιδική φωνή μού τράβηξε την προσοχή: «Μαμά, γιατί κοιμάται στο παγκάκι ο κύριος;»… «Γιατί δεν έχει πού να κοιμηθεί, αγάπη μου»…
Γύρισα το βλέμμα μου στα αριστερά. Από παιδί μού άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους. Ο μεσήλικας με τα γκρίζα, απεριποίητα μαλλιά ήταν κουλουριασμένος με το φθαρμένο μπουφάν του. Το δικό του καταφύγιο δεν ήταν ζεστό.
Ακίνητος για περίπου πέντε λεπτά, τον περιεργαζόμουν. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμικτα, απροσδιόριστα. Ένιωθα οίκτο, συμπόνια, ανακούφιση ή ενοχές; Ενστικτωδώς θέλησα να δικαιολογήσω τον εαυτό μου… «Θα θυμώσει αν τον ξυπνήσω για να του προσφέρω χρήματα ή ένα ζεστό ρόφημα»…
Κατευθύνθηκα αργά προς το μετρό. Είχα επιλέξει να είμαι συνένοχος σε μια κοινωνία εμφανώς μισοπεθαμένη. «Τελικά, εμείς συντηρούμε το σύστημα ή εκείνο εμάς;» αναρωτήθηκα σιωπηλά, μη μπορώντας να ξεφύγω από την εικόνα που είχα αντικρίσει λίγα λεπτά πριν…
Ο άνθρωπος αυτός δεν επέλεξε μια ζωή δίχως σπίτι, αλλά κάποιοι του την επέβαλαν. Ποιός όμως καθορίζει το πεπρωμένο του καθενός από εμάς; Ποιος ευθύνεται για την ανθρώπινη κακοδαιμονία; Το ένα ερώτημα διαδεχόταν το άλλο, προκαλώντας σύγχυση στον εγκέφαλό μου, ο οποίος αυτή τη φορά βρισκόταν σε εγρήγορση. Τα ερωτήματα προσδοκούσαν απαντήσεις, που ήξερα πως δεν θα δοθούν ποτέ.
Τα επόμενα δέκα λεπτά, όσο δηλαδή διαρκούσε η διαδρομή για το σπίτι, συνέχισα να σκέφτομαι. Τον προβληματισμό μου ακολούθησε μια μεταφυσική προσέγγιση. «Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας άγγελος που ήλθε στα εγκόσμια με συγκεκριμένη αποστολή. Να μας δώσει ένα κίνητρο… για να διεκδικήσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια»
Βγήκα από το μετρό, βάδισα λίγα μέτρα και μπήκα στην «άχρωμη» πολυκατοικία όπου βρισκόταν το δυάρι διαμέρισμά μου. Ξαφνικά, σαν να έπεσα από ένα βολικό συννεφάκι, συνειδητοποίησα τις αυταπάτες μου. Η μεταφυσική εξήγηση, η δήθεν αγγελική οντότητα ήταν όλα άμυνες του εαυτού μου. Πώς αλλιώς θα απενοχοποιούσα την παθητική μου στάση…
Το ασυνήθιστα κρύο απόγευμα δεν άργησε να δώσει τη σκυτάλη σε μια νύχτα μελαγχολική, που διέφερε από τις υπόλοιπες. Το τηλέφωνο χτύπησε τουλάχιστον τρεις φορές, μα δεν απάντησα. Ο άνεμος ήταν τόσο δυνατός που σου έδινε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να διαλύσει τις τέντες και να ξεριζώσει τα δέντρα! Για κάποιο λόγο, μου γεννήθηκε μια επιθυμία να γράψω… οτιδήποτε. Γρήγορα η επιθυμία αυτή εξατμίστηκε όπως τα λόγια των φλύαρων ανθρώπων. Άκουσα τρεις φορές το αγαπημένο μου τραγούδι και ξάπλωσα για να κοιμηθώ.
9 Ιανουαρίου 2013. Για κάποιο λόγο ήμουν πεπεισμένος ότι ξημέρωσε πολύ γρήγορα. Ετοιμάστηκα σα ρομποτάκι, κατάλληλα εκπαιδευμένο, πήρα τον καφέ μου και ξεκίνησα για τη δουλειά.
Οι μνήμες της προηγούμενης ημέρας είχαν «στοιχειώσει» τη σκέψη μου. Περίμενα πώς και πώς να περάσω από το ίδιο παγκάκι. Ήλπιζα να συναντήσω εκεί τον άστεγο για να διαπιστώσω αν είναι ζωντανός.
Βγαίνοντας από το μετρό η ματιά μου κατευθύνθηκε προς το περιβόητο σημείο. Το μόνο που αντίκρισα ήταν ένα παγκάκι γεμάτο από πεσμένα κίτρινα φύλλα, που από τις ακτίνες του ηλίου αποκτούσαν ένα ελπιδοφόρο χρυσαφί χρώμα. Ή τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα εγώ…
Ήξερα ότι θα αργούσα στη δουλειά. Παρ’ όλα αυτά, περπάτησα προς το παγκάκι εκείνο που με τον τρόπο του με είχε επηρεάσει ενεργειακά. Αν και τα φύλλα κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος από το ξύλινο παγκάκι, το ανήσυχο βλέμμα μου εντόπισε μια φράση γραμμένη με μαύρο μαρκαδόρο: «Έχει μέλλον μια κοινωνία που κοιμάται χωρίς να ονειρεύεται;» Η διφορούμενη φράση είχε ξεθωριάσει… όπως τα πεσμένα φύλλα, όπως τα ανεκπλήρωτα όνειρα του άστεγου.
Άραγε, τι ονειρευόταν εκείνος όσο ήταν ξαπλωμένος στο παγκάκι; Ή δεν έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται οι καταγεγραμμένοι στη λίστα με τα υπόλοιπα «παιδιά ενός κατώτερου Θεού»;
Δεν μπορούσα να γνωρίζω αν το σύνθημα στο παγκάκι είχε γραφτεί από εκείνον ή απλά έτυχε να ταιριάζει στο δικό του ριζικό. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πως η ζωή προσπαθούσε να μου μεταφέρει κάποιο μήνυμα, το οποίο έπρεπε να αποκρυπτογραφήσω. Δεν είχα χρόνο για να το σκεφτώ περαιτέρω. Αν επισκεπτόμουν το ίδιο σημείο άλλη μια φορά, μπορεί να έλυνα το γρίφο.
Την ειρωνεία από το αφεντικό μου για την αργοπορία μου ακολούθησαν οκτώ ώρες εξάντλησης. Το κρύο είχε υποχωρήσει, μα οι ψυχές των συναδέλφων μου έδειχναν πιο παγερές από ποτέ. Την ανταγωνιστική τους φύση την είχα αποδεχθεί προ πολλού. Άλλωστε, για να εισπράττω σχεδόν σε καθημερινή βάση εχθρικές συμπεριφορές, σίγουρα είχα μερίδιο ευθύνης. Αυτό, όμως, που με θύμωνε περισσότερο ήταν ότι τους ενδιέφερε μονάχα η δουλειά. Κι όταν την ξεχνούσαν, αναλώνονταν σε κακεντρεχή κοινωνικά σχόλια.
Οι οκτώ ώρες έγιναν εννέα εξαιτίας ενός ανεξέλεγκτου όγκου εργασίας, που θύμιζε τη Λερναία Ύδρα. Όσα «κεφάλια» κι αν έκοβες, θα εμφανιζόταν ένα καινούριο. Τα έγγραφα, οι σφραγίδες και όλα εκείνα τα γραφειοκρατικά «αξεσουάρ», που καθημερινά με καταδίωκαν στον εργασιακό μου χώρο, δε μπόρεσαν να μου αποσπάσουν την προσοχή. Το αίνιγμα που ο ίδιος είχα χτίσει, λιθαράκι λιθαράκι, στριφογύριζε μέσα στο μυαλό μου δίχως σταματημό. Φεύγοντας κατάκοπος από το γραφείο, αποφάσισα να δώσω ένα οριστικό τέλος.
Το παγκάκι βρισκόταν εκεί σαν να με περίμενε καρτερικά…Μου επιφύλασσε ακόμη μία έκπληξη. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων απολάμβανε τον ελάχιστο ήλιο που είχε απομείνει πριν τη δύση. Η γιαγιά τάιζε με ψίχουλα ένα περιστέρι.
Ένα παγκάκι, τρεις διαφορετικές εικόνες. Κάθε εικόνα πιο αισιόδοξη από την αμέσως προηγούμενη. Ξάφνου, μια αναλαμπή παρουσιάστηκε για να με ενθαρρύνει. Το μήνυμα ήταν μπρος στα μάτια μου: «Παρά τα μελανά χρώματα της ζωής, τα όνειρα συνεχίζουν να υπάρχουν. Είναι αθάνατα!»
Κανείς δεν έχει τη δύναμη να αφαιρέσει τα όνειρά μας. Τα όνειρα μονάχα ξεθωριάζουν για να γεννηθούν ξανά με χρώματα περισσότερο φανταχτερά. Και τότε είναι που συνειδητοποιούμε ότι η ευτυχία κρύβεται σε απλά πράγματα…Σε ένα δώρο χωρίς σκοπιμότητα, σε μια φτωχική χειρονομία ανθρωπιάς! Τελικά, όταν η εσωτερική μας παρόρμηση βασίζεται στην εντιμότητα και τη συμπόνια, η προσφορά γίνεται αυτομάτως η πιο όμορφη αντίδρασή μας. Είναι η επανάσταση ενάντια στο κατεστημένο της μαζοποίησης, που μας θέλει φοβισμένους και εγωιστές.
Οι τρεις εικόνες, με κοινό παρονομαστή το παγκάκι, έκρυβαν κάποιους συμβολισμούς που έφεραν στην επιφάνεια την ανθρώπινη πλευρά μου. Ένα κομμάτι του εαυτού μου που, κρυμμένο επί τόσα χρόνια, κατάφερε να επιβιώσει. Το παζλ είχε πια ολοκληρωθεί, είχε βρει το νόημα που αναζητούσε.
Το παγκάκι ήταν το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή, που μας «προικίζει» με μαθήματα και εμπειρίες. Ο άστεγος συμβόλιζε τη δυστυχία που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας χτυπήσει την πόρτα, ενώ τα πεσμένα κίτρινα φύλλα έδειχναν την απογοήτευση και την παραίτηση. Το ξεθωριασμένο σύνθημα ήταν η εσωτερική εκείνη φωνή, που διακριτικά μας ακολουθεί για να μας οπλίζει με κουράγιο και το υπέροχο εκείνο ζευγάρι των ηλικιωμένων συμβόλιζε τόσο παραστατικά τη μακροβιότητα της αληθινή αγάπης. Όσο για το λευκό περιστέρι, δε θα μπορούσε παρά να μετουσιώνει την αγνότητα όσων θεωρούνται «κοινωνικά μιάσματα» ενώ τα ψίχουλα, βάζοντας την καταλυτική πινελιά της κατακλείδας, έδειχναν ότι μικρά πράγματα είναι αρκετά για να γεμίσουν οι ψυχές όλων μας από χαρά.
Ίσως όλες αυτές οι αλληλουχίες να ήταν αποκύημα της καλπάζουσας φαντασίας μου. Μπορεί να είμαι αθεράπευτα ιδεαλιστής ή και να έχω τάσεις φυγής. Όπως και να ’χει, η επίλυση του «γρίφου» μου έδωσε το κλειδί για να δραπετεύσω από τη φυλακή της διανοητικής και συναισθηματικής μου αδράνειας. Το πρώτο βήμα μέσα μου είχε γίνει, γι’ αυτό και αισθανόμουν απέραντη ευγνωμοσύνη, χωρίς να γνωρίζω σε ποιον. Έμενε μόνο να ξεκλειδώσω την πόρτα για να πετάξω μακρυά. Ήμουν τόσο ήρεμος, γιατί είχα πειστεί πια πως όσο ζω θα ονειρεύομαι…
Ηλίας Λίσκας
ΒΑΘΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ!
Ωραίο!!
ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΓΕΙΡΟΥΝ ΕΝΤΟΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ.
Πολύ ωραίο κείμενο… Ωραίες εικόνες, ωραία ερωτήματα, ωραίες απαντήσεις. Μπράβο!
Αριστουργηματικό διήγημα που αγγίζει ψυχές, ξυπνά συναισθήματα και «γεννά» προβληματισμούς! Τέτοιους συγγραφείς ψάχνουμε, τέτοιου είδους ταλέντα χρειαζόμαστε!!!
Είναι ένα κείμενο που σε φέρνει αντιμέτωπο με την αλήθεια σου,ξεγυμνώνοντας την ψυχή από τις άμυνες που επιμελώς την ντύνουμε.Σε αφυπνίζει και σε ταρακουνά ώστε να αφήσεις τις σκέψεις και την αδράνεια και να τρέξεις να κυνηγήσεις τα όνειρά σου.Πολλά μπράβο στον δημιουργό!
Είχες μια δύσκολη ημέρα; Για άλλη μια φορά σε αντιμετώπισαν χωρίς σεβασμό; Διάβασε αυτό το αισιόδοξο διήγημα για να θυμηθείς τί είναι σημαντικό στη ζωή. Να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι.. Και όπως γράφει ο Καζαντζάκης να μάθεις να απαντάς στο σκοτάδι με φως!
Με άγγιξε,με προβλημάτισε…μπράβο!!
Ανθρώπινο, ζεστό, περιγραφικό, αισιόδοξο, μεταφυσικό και ρεαλιστικό την ίδια στιγμή…βασισμένο σε άψογο λόγο που ρέει αβίαστα! Ένα μεγάλο μπράβο!
Πολύ όμορφο κ εξαιρετικό διήγημα.καλλιστα θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ένα λογοτεχνικό βιβλίο.
Πολύ ενδιαφερον σε πολλά επιπεδα.
Πόσο μα πόσο υπέροχο! Συγχαρητήρια! Αναμένουμε νέες δημιουργίες σας!
Όλοι περπατάμε γρήγορα στο μετρό, κάποιοι όμως είναι πάντα ακίνητοι.εξαιρετικό κείμενο, δεν κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα, στοχεύει στα προβληματικά σημεία της καθημερινότητας κάνοντας ακόμα και τους πιο φοβισμενους να σκεφτούν εναλλακτικά. Αναλυτική σκέψη και δύναμη στις περιγραφές. Συγχάρητηρια!
Απλά υπέροχο!
Άψογο
Εξαιρετικό! Καλογραμμένο με βαθύ νόημα!
Πραγματικά υπέροχο! Σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή μέχρι τέλους. Αυτού του είδους η πεζογραφία αξίζει!
Σαν να ακουμπάς σε παγωμένο τοίχο, ξεβολευεις τη συνείδηση σου. Πολύ καλό.
Ονειρεμενο!
ονειρεμενο!!!
τέλειο ! ξυπνάει ναρκωμένα συναισθήματα !
πολυ καλο. σε καθηλωνει.
Απλά υπέροχο !!!
Πραγματική αναβίωση κάποιων ξεχασμενων ονείρων… Απλά καθηλωτικο….
τέλειο….
Εκπληκτική πένα.Γλυκίτατος λόγος με ευαισθησία κ δύναμη περιγραφής που σε καθηλώνει.Πολλά πολλά Μπράβο!
Μπράβο ! Και καλή επιτυχία!!
Εξαιρετικο!
Πολυ καλο!
Ωραίο!
Το συγκεκριμένο διήγημα περιλαμβάνει τόσο δυνατές εικόνες που θα μπορούσε εύκολα να γίνει ταινία μικρού μήκους. Οι συμβολισμοί είναι θαυμάσιοι, ευφυέστατοι και ο τρόπος γραφής του δημιουργού είναι λογοτεχνικός. Δίνει “τροφή” για προβληματισμό και αυτοανάλυση. Συγχαρητήρια!
Υπεροχο. Με καθηλωσε απο την αρχη!
Πολύ καλή γράφή!Αφυπνηστικο με πολύ δυνατά μηνύματα του τι εστί ζωή τελικά….μπραβο!!
Πολύ όμορφο!
Καλογραμμένο και ταξιδιάρικο
Κείμενο σαν τρεχούμενο νερό με πολλή ατμόσφαιρα μάλλον κινηματογραφική!! Και με βαθύ συναίσθημα. Πολύ όμορφο, μπράβο!
Υπέροχο!!!!
Παραστατικές και λογοτεχνικές διατυπώσεις. Εξαιρετικό, καθηλωτικό διήγημα.
Όμορφες εικόνες,υπέροχα συναισθήματα!!
Πολύ όμορφο μπράβο!!!
Ωραίες εικόνες όμορφα συναισθήματα!!
Οκ, το κείμενο είναι απλά τέλειο! Δεν έχω λόγια…
Πραγματικα υπέροχο και συναισθηματικό!!! Εξαιρετικά περίγραφικό, μεστό, ταξιδιαρικο! Μου ξύπνησε κάθε μου αίσθηση διαβάζοντας το! Συγχαρητηρια!
Αληθινό και ανθρώπινο….πολλοί θα ταυτιστούν με κάτι, απο όσα αναφέρει μέσα ♡
Αυτό το διήγημα θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό μάθημα για όλους μας. Θα μπορούσε να γίνει ο οδηγός μας ώστε να ανακτήσουμε την ξεχασμένη ανθρωπιά μας και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε εφ’ όρου ζωής. Ο πόνος υπάρχει εκεί έξω, ας μην εθελοτυφλούμε. Συγχαρητήρια στο δημιουργό. Εκπληκτικό κείμενο!
Τέλειο!
Μετά από αρκετά χρόνια διάβασα ένα υπέροχο κείμενο, το οποίο με άγγιξε βαθιά! Μπράβο στο συγγραφέα και καλή του επιτυχία!
Πολύ καλό
Καλογραμμένο, συναισθηματικό, παραστατικό και υπαρξιακό. Μπράβο!
Ψαγμένα νοήματα. Αμείωτο λογοτεχνικό ενδιαφέρον.
Αθεράπευτα ρομαντικός, ενεργά σκεπτόμενος, διαφορετικός…
Εύγε Ηλία για τα συναισθήματα που αποκόμισες και για το τρόπο που τα μοιράστηκες μαζί μας.
Συνέχισε να λειτουργείς παρορμητικά όταν η ψυχή σου το προστάζει, χάρισε χαρά εκεί που μπορείς και μείνε στο μονοπάτι που διάλεξες
Keep Walking
Απροσδόκητος; συνειρμός σκέψης και γραφής ανατρεπτική σύνδεση εικόνων και λέξεων!
Υπέροχο και πολύ ανθρώπινο ! Ποτέ δεν είναι αργά για να δεις τη ζωή σου διαφορετικά και να την αλλάξεις , μία απλή σκέψη χρειάζεται , ένα όνειρο που δεν θα ξεχαστεί .
Συγκλονιστικό με υπέροχα νοήματα και πρωτότυπες αλληγορίες! Συγχαρητήρια!
Πολύ όμορφο κείμενο, συγκινητικό, παραστατικό και ελπιδοφόρο, πολύ καλή προσπάθεια.
Μπράβο σου, με προβλημάτισες… σήμερα.
Κάτι περισσότερο από εξαιρετικό…
Ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τελευταία
Πολύ καλό!!
Ελπιδοφόρο μήνυμα για τις μέρες που διανύουμε.Δοσμένο με υπέροχες μεταφορικές εικόνες. Μία αλήθεια που όλοι πρέπει να αγγίξουν, να αγαπήσουν και να μοιραστούν.Μπράβο!!!
Υπέροχο κείμενο, με άγγιξε τόσο πολύ. Ευχαριστούμε για την κατάθεση ψυχής σας
“Ήμουν τόσο ήρεμος, γιατί είχα πειστεί πια πως όσο ζω θα ονειρεύομαι……” (μαγικό )
Περνάω τόσες φορές από τόσα παγκάκια κάθε μέρα με τις ίδιες ακριβώς εικόνες που περιγράφεις…Νομίζω πια θα τα βλέπω με άλλο μάτι, πιο αισιόδοξο, πιο ονειροπόλο,πιο ηλιόλουστο!Σε ευχαριστώ Ηλία!!
καταπληκτικό άρθρο!!!
Φανταστικό! Ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τελευταία!
Πολύ καλό.
πολυ ωραίο , μπραβο σας
Μπράβο! Εξαιρετικό δείγμα γραφής!Περιμένουμε κι άλλα… Καλή συνέχεια!
ΚΥΡ
Παρά τα μελανά χρώματα της ζωής, τα όνειρα συνεχίζουν να υπάρχουν. Είναι αθάνατα!»
Πολυ ωραιο!! Σε βαζει σε,πολλεσ σκεψεις
Ε λοιπον μου αλλαξε το δικό μου γκρίζο απογευματοβραδο. Τι να πω πλην ενός μεγάλου μπραβο στον ανθρωπο. Οτι περισσότερο υπέρ θετικότερο θα το μείωνε
Συγχαρητήρια!!! Καταπληκτικό!!! Δε ξερω πως να το αποκαλέσω… άρθρο ή ποίημα ή ιστορία… οπως κ να εχει αγγιξε τα μεσα μας κ έβαλε τις σκέψεις μας σε αλλη τροπή … Δεν ξερω τι αλλο θα μπορούσα να πω για να εκφραστώ… Ανεξήγητα συναισθήματα!!! Πολυ όμορφο.. κ παλι συγχαρητήρια!!!
Απλά υπέροχο!!! Θίγεις με πολύ παραστατικό τρόπο προβληματισμούς και ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου. Δυνατό γράψιμο και πολύ παραστατικές εικόνες. Όταν το διάβαζα, το ζούσα πραγματικά.
Αριστούργημα! Τόσα θετικά σχόλια με μόλις μία κοινοποίηση! Ένα μεγάλο μπράβο!
Εξαίρετο!!!
Σκέψεις που όλοι μας έχουμε κάνει στην ζωή, αναζητήσεις ψυχής για το ουσιαστικό νόημα της ύπαρξης μας , ευχαριστούμε που μας το κάνατε πιο καθαρό με τις λέξεις στην λευκή σελίδα.
Πολύ όμορφο άρθρο . Συνεχίστε γράφοντας τόσο όμορφα !
Polu wraio keimeno… monadiko na sou anoigei ta matia ena keimeno pou apla etuxe na diavasw katgws epina ton prwino kou kafe…
Δικαίωμα στο ονειρο. Ευθύνη για ολα που συμβαίνουν.
Εξαιρετικο
Απιθανο, συνεχιστε ετσι !!!!!!!!! 😀
Καταπληκτικό κείμενο.. προμνησία των όσων είχα αιστανθεί πριν αρκετά χρόνια περνόντας από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μαρούσι… δυστυχώς ένα καθημερινό φαινόμενο για όσους από εμας κυκλοφορούμε στους δρόμους της Αθήνας. Προσωπικά τα βάζω με τον εαυτό μου κάθε φορά, για το πόσο εγωιστικά ζω. Πολύ γρήγορα η καθημερινότητα με σπρώχνει στον καταναλωτισμό και ξεχνώ και πάλι αυτούς τους ανθρώπους που δεν βρίσκουν θαλπωρή και αγάπη από πουθενά… Ο γραπτός λόγος του δημιουργού, συνεισέφερε κατά πολύ σε όλο αυτό, γιατό όχι απλά το ζεις σαν κάποιος άλλος αλλά σαν να συμβαίνει πραγματικά στον αναγνώστη. Συνεχίστε να γράφετε με αυτή τη καθηλωτική γραφή κ. Λίσκα!
Θα χαρακτήριζα το συγκεκριμένο διήγημα τουλάχιστον συγκλονιστικό. Τα λόγια είναι περιττά. Συγχαρητήρια στο δημιουργό.
Υπέροχο, ανθρώπινο και για κάποιο λόγο συμβατό με το πνεύμα των ημερών. Θα ήθελα να πω το εξής…το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι έχουμε ξεχάσει πώς είναι να ονειρευόμαστε αλλά έχουμε χάσει και την ανθρώπινη υπόστασή μας.
Ότι καλύτερο έχω διαβάσει το τελευταίο διάστημα.
Εξαιρετικό κ επίκαιρο μπράβο Ηλία .
Πολύ ωραίο κείμενο!
Εξαιρετικη διηγηση βγαλμενη απο την καθημερινοτητα μας δυστυχως!!μπραβο στο παλικαρι που μας το διηγηθηκε
Εξαιρετικο κειμενο. Πολυ καλη χρηση του λογου, πολυ παραστατικη περιγραφη και βαθυτατο νοημα. Συγχαρητηρια στον δημιουργο που μας μετέδωσε τοσο απλα και καθηλωτικα ενα βαθυτατο μηνυμα, το οποιο η καθημερινοτητα δυστυχως μας κανει να το ξεχναμε. Μπραβο και παλι !!!
Αυτό το διήγημα “μίλησε” απευθείας στην ψυχή μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά ταυτίστηκα με τον ήρωα. Επιβάλλεται να εκδοθεί.
Αφυπνιστικό, ευρηματικό, πρωτότυπο, καλογραμμένο…
Τα λόγια περισσεύουν. Υπέροχο!!
Και μόνο που κάποιος εκφράζεται γράφοντας, είναι κάτι το εξαιρετικό , ζηλεύω! Ναι είναι ωραία η γραφή του . Να συνεχίσει να εμπνέεται !
Θαυμάσιο! Κι εγώ ζηλεύω τέτοιου είδους ταλέντα!
Καταπληκτικό! Ο λόγος του δημιουργού σε συνεπαίρνει και γενικά προκαλεί στον αναγνώστη ένα είδος ψυχικής αμεσότητας. Μπράβο!
Πόσο μα πόσο υπέροχο..
Εξαιρετικό και με βαθιά νοήματα
Όμορφος λόγος, ωραία αφήγηση. Συγχαρητήρια…
Σωστά δομημένο κείμενο με θέμα επίκαιρο που εγείρει προβληματισμούς
Επίκαιρο κείμενο και γεμάτο κοινωνικά μηνύματα! Ωραία χρήση του γραπτού λόγου!
Άψογος λόγος, όμορφοι συμβολισμοί, ζωντανές εικόνες, σπουδαία κοινωνικά μηνύματα! Χαίρεσαι να το διαβάζεις! Μπράβο!
Υπέροχο…..πολύ ανθρώπινο
Πάρα πολύ καλό
Εξαιρετικό Κείμενο! ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!
Υπέροχος λόγος, μοναδικά νοήματα! Μπράβο σας!!
Συγχαρητήρια στο γράφοντα! Το κείμενο είναι εξαίσιο! Του εύχομαι καλές γιορτές και μια χρονιά δημιουργική, με ανάλογες εμπνεύσεις…
Ένα από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ…
Υπέροχο!!
Άψογο από κάθε άποψη. Περιεκτικό, συναισθηματικό και μεταφυσικό. Ο λόγος ρέει αβίαστα. ‘Όχι απλά δε σε κουράζει αλλά κρατάει με μοναδικό τρόπο αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Συγχαρητήρια!
Πόσο όμορφο!!!!!
Πάρα μα πάρα πολύ καλό
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Καταπληκτικό διήγημα! Άψογα γραμμένο, γεμάτο συναίσθημα, συμβολισμούς και εικόνες! Συγχαρητήρια!
Εξαιρετική γραφή.Οπτική γωνία που έχουμε όλοι μας αλλά την αποφέυγουμε πολλοί στην καθμερινότητά μας.
Πολύ καλό.. ανθρώπινο και επίκαιρο. Εγείρει προβληματισμούς.
Τέλειο
Αγαπητέ δημιουργέ, περιμένουμε κι άλλα μοναδικά διηγήματά σας όπως το συγκεκριμένο. Ένα μεγάλο μπράβο!
Πολυ ευαίσθητο το «ρομποτάκι»!!! Ομως πρέπει να παλεύουμε για τα όνειρα Οχι μονο να τα κάνουμε
Συγκλονιστικό!!
Μπράβο στο γράφοντα για τον τρόπο με τον οποίο κατορθώνει να δημιουργήσει εικόνες στη φαντασία του αναγνώστη. Οι μεταφορές, τα μηνύματα, οι αλληγορίες, ο γενικότερος τρόπος γραφής…όλα είναι εξαιρετικά! Απαραίτητη προϋπόθεση για να παλέψει κανείς για τα όνειρά του είναι πρώτα απ’ όλα να…έχει όνειρα. Από εκεί και πέρα όλα παίρνουν από μόνα τους το δρόμο τους. Το άσχημο είναι ότι στις μέρες μας πλέον είναι ελάχιστοι εκείνοι που ονειρεύονται. Νομίζω ότι κυρίως αυτό το σπουδαίο μήνυμα περνάει το κείμενο. Και πάλι μπράβο!
Φανταστικό !!!!!
Υπέροχο…συγκινητικό και ταυτόχρονα αισιόδοξο…
ΥΠΕΡΟΧΟ! ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ!!!
Πάρα πολύ καλό! Εύγε!
Από τα πιο όμορφα διηγήματα που έχω διαβάσει!
Ανθρώπινο και λογοτεχνικό…
Perfect!!!
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!
Ανατρεπτικό, πρωτότυπο, επιμελώς γραμμένο.
Φανταστικό… Τα θερμά μου συγχαρητήρια…
Απίθανο, επίκαιρο, συγκινητικό . . .
Με άγγιξε πολύ! Ευχαριστώ το δημιουργό για αυτό!!!
Καλή επιτυχία. Εξαιρετικό.
Καταπληκτικό! Μπράβο!
ΘΑΥΜΑΣΙΟ
Εξαιρετικο κειμενο. Θιγει κατι τοσο σημαντικο με πολυ ωραιο τροπο.
Καταπληκτικό… Τόσο επίκαιρο…..
Εξαιρετικό και τόσο ανθρώπινο…..
Συγκινητικό, αλληγορικό, συναισθηματικό. Μας υπενθυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι.
Πάρα πολύ όμορφο και ανθρώπινο !!!
Συγχαρητήρια. Υπέροχη αφήγηση!!!
Σχεδόν μαγικός τρόπος γραφής…μπράβο…
Εξαιρετικό! Συγχαρητήρια!!!
Κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό ! ! !
Πόσο μα πόσο ανθρώπινο…
Όμορφο διήγημα με βαθιά νοήματα…