Η μουσική στη διαπασών. I Hate Myself For Loving You.
Εγώ στο μπαρ ανακάτευα τη βότκα μου. και σκεφτόμουνα….Έτσι νομίζω τουλάχιστον.
‘’Μπορώ να σε τραβήξω φωτογραφία;’’
Γύρισα και την είδα. Κρατούσε όντως μια φωτογραφική μηχανή.
‘’Κάνω συλλογή από Υδροχόους.’’
Την κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω. Έξυπνο μουτράκι. Τουλάχιστον είκοσι χρόνια νεότερη. Με κοιτούσε κατευθείαν στα μάτια μ’ ένα μισοειρωνικό χαμόγελο.
‘’Και πώς ξέρεις ότι είμαι Υδροχόος;’’ ρώτησα.
‘’Λίγο από το βλέμμα σου… λίγο απ’ τον τρόπο που πίνεις το ποτό σου… είναι που κάθεσαι πάντα στην ίδια θέση και το παίζεις αυτιστικός. Έριξα και μια ματιά στο Ίντερνετ. Στο FB για την ακρίβεια. 3 Φεβρουαρίου; Με την ευκαιρία διάβασα κι όλα αυτά τα δήθεν αστειάκια στον τοίχο σου.’’
‘’Αγενέστατη’’, σκέφτηκα. Αλλά η αγένειά της με χτύπησε στην αχίλλειο φτέρνα μου.
‘’Κανένα πρόβλημα’’, συγκατένευσα.
Άρχισε να με φωτογραφίζει στο μπαρ, αργότερα σε μια καντίνα με ‘’βρώμικα’’, στο σπίτι μου τα ξημερώματα… και αυτό κράτησε 9 ολόκληρους μήνες.
Όταν τη ρώτησα γιατί μ’ αφήνει, απάντησε ότι δεν έχει να κάνει με μένα, αλλά με το γεγονός ότι βαρέθηκε τη φωτογραφία.
Τώρα, 2 χρόνια μετά, εντελώς τυχαία, βρέθηκα σε μια γκαλερί να κοιτάζω τα σκίτσα της. Διαμελισμένα κορμιά σε ερωτική συνεύρεση. Τα περισσότερα είχαν ήδη πουληθεί.
Νίκος Γιαννόπουλος
Μου άρεσε η θεατρικότητα!