Το μήνυμα

Τελικά θα ακουστεί η φωνή μου;

 

Ξέρω πως σε ρωτάω για εικοστή φορά

και ίσως και να μην με αφορά

το τι θα γίνει, αν θα πετύχει

αυτή η προσπάθεια. Ίσως να είναι θέμα τύχης,

να πέσουν οι κραυγές μου στα κατάλληλα αυτιά,

λόγια καυτά, να αναζωπυρώσουν τα χαρτιά,

και με ευκολία να κινηθούν τα νήματα

που θα σημάνουν την εκκίνηση

για αυτό το κίνημα.

 

Ποτέ δεν ήθελα να γίνω αρχηγός

μονάχα στόχευα να γίνω οδηγός

για πονεμένες ψυχές και υπαρξιακούς αναζητητές

με πλοηγό αμιγώς γραμμένα ποιήματα.

 

Ποτέ δεν θα χωρέσουν σε δίστιχα

τα δύστυχα γεγονότα της ζωής μου

το μαρτύριο μαρτυρείται σε σύστοιχα αντικείμενα.

Παίζω παιχνίδια με τις λέξεις

παρουσιάζω τις βαθύτερές μου σκέψεις

με τα ενδόμυχα να γίνονται αγόμενα

για να γεμίσουν τα γραφόμενα

με την προοπτική της τελευταίας πνοής μου.

 

Αυτό που συμβαίνει, το πιο τραγικό,

είναι που ανοίγω το στόμα μου, και ήχος δεν βγαίνει.

Είναι μαγικό, όταν αφήνω το σώμα και την ψυχή να μιλήσει,

ελπίζοντας πως η γραφή μου θα ηχήσει στο βάθος του χρόνου.