Ο καιρός ήταν ήρεμος και ταυτόχρονα ένιωθες και ελεύθερος…μέσα σου κυριαρχούσε μια ελπίδα που σε παρότρυνε να νικήσεις όλα τα εμπόδια που βρίσκοταν μπροστά σου….είχες και την φοβία όμως μη τύχον και σταματήσει αυτό μέσα σου…Σε άφηνε όμως το δροσερό αεράκι να σκέφτεις και να χαλαρώσεις, να βάλεις σε μια τάξη τα πράγματα στο μυαλό σου… Όλα αυτά τα χρόνια δεν το είχα πάθει ποτέ μου και δεν ήξερα ότι θα μπορούσε να μου συμβεί, κορόιδευα μόνο τους υπόλοιπους που δάκρυζαν με το παραμικρό…φέτος ήταν η σειρά μου…
Όχι, δεν ήταν σαν τις προηγούμενες φορές…ήταν όλα διαφορετικά, με λίγο συναίσθημα παραπάνω και ίσως περισσότερη αγάπη. Δεν ξέρω αν έφταιγε η συγκίνηση που πρώτη φορά ένιωσα σε τέτοιες γιορτές αλλά σίγουρα φταίει το ότι μεγάλωσα. Το κατάλαβα τότε που ήμουν κάτω από ένα τεράστιο δέντρο και άκουσα τον παπά του χωριού να λέει το «Χριστός Ανέστη». Αμέσως, τα μάτια μου βούρκωσαν κι αν έδινα την άδεια στο δάκρυ μου σίγουρα θα ακούμουσε στα μαγουλά μου.
Οι πιο ωραίες μέρες της ζωής μου… άλλοι θα τις έλεγαν συνηθισμένες, εγώ θα τις χαρακτήριζα και ευτυχισμένες… με χρώμα και αγάπη…
It’s wonderful honey …