Κάθε μέρα τα ίδια. Ξυπνάς, ξυρίζεσαι, ντύνεσαι για τη δουλειά, δεν τρως πρωινό. Κοιτάζεσαι στον καθρέπτη και διαπιστώνεις πως για μια μέρα ακόμα είσαι χοντρός. Έχεις παραμείνει χοντρός. Το βράδυ δεν ήρθε κάποια μαγική νεράιδα να σε μεταμορφώσει σε κάποιον αδύνατο. Σε κάποιον σαν τον αδερφό σου, που είναι μικρότερος από εσένα, πιο εμφανίσιμος από εσένα και εννοείται, πιο επιτυχημένος από εσένα.
Ο αδερφός σου δε θα ασχοληθεί με το φαγητό του. Αν θα φάει, αν δε θα φάει, αν θα γίνει βετζετέριαν σαν τρόπο δίαιτας, αν θα φάει πολύ, αν θα φάει λίγο. Όχι. Αυτό μόνο εσένα νοιάζει. Γιατί αν φας εσύ, θα χοντρύνεις και άλλο. Νομίζεις πως όσο κοιτάζεσαι στον καθρέπτη, τόσο περισσότερο απλώνεσαι προς τα έξω. Νομίζεις πως ο καθρέπτης θα βάλει τα γέλια μαζί σου. Κάπου εκεί ακούς τη φωνή της μητέρας σου, η οποία σου λέει ότι τρως πολύ και θα έπρεπε να παραδειγματίζεσαι από τον μικρό αδερφό σου, ο οποίος πάντα, μα πάντα θα είναι καλύτερος από εσένα στα πάντα.
Και ο μικρός αδερφός σου δεν ενδιαφέρεται για αυτή την άτυπη κόντρα που έχτισε μεταξύ σας η μητέρα σας. Ο μικρός σου αδερφός νοιάζεται μόνο για το πώς θα γίνει γιατρός. Και οι συγκρίσεις στο οικογενειακό τραπέζι πληθαίνουν. Γιατί σύμφωνα με την οικογένεια, εσύ δεν έχεις όνειρα, δεν έχεις βλέψεις για το μέλλον.
Έχεις, αλλά δεν αφήνεις κανέναν τους να τις μάθει. Δε θες να τους πεις πως όταν μεγαλώσεις, θες να φτιάχνεις βιντεοπαιχνίδια. Γιατί αυτό είναι που σου αρέσει και σκέφτεσαι πόσο πολύ θα ήθελες να εγκλωβιστείς μέσα σε ένα τέτοιο παιχνίδι και να σε αφήσει η μητέρα σου στην ησυχία σου. Και σταματάς να μιλάς.
Και σταματάνε να ασχολούνται μαζί σου. Πλέον, έχουν τον αδερφό σου που τον καμαρώνουν, του παίρνουν τα καλύτερα ρούχα, τον προσέχουν σαν εύθραυστο μπιμπελό.
Σου δείχνουν την αγάπη τους με το να σου κάνουν εγγραφή στο γυμναστήριο. Και εσύ δεν το αρνείσαι. Το μετανιώνεις μετά, αλλά πώς να το αρνηθείς όταν ξέρεις πως θα τους δώσεις μεγάλη χαρά;
Από τη στιγμή που γεννήθηκες ονειρεύονται να σε δουν αδύνατο. Α-Δ-Υ-Ν-Α-Τ-Ο. Σαν τον αδερφό σου που γεννήθηκε αδύνατος.
Τα θυμάσαι όλα αυτά και σκέφτεσαι ότι είσαι ήδη σαράντα, ανύπαντρος και κάνεις μια δουλειά που μισείς. Το μόνο θετικό στη δουλειά είναι ο χιουμορίστας συνάδελφός σου. Σε κάνει να νιώθεις όμορφα, σου δίνει σημασία, δεν τον ενδιαφέρει που είσαι χοντρός. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τυφλός, ίσως γι’ αυτό δε βλέπει τη χοντροσύνη επάνω σου.
Ασχολείται μαζί σου και σε πειράζει για διάφορα θέματα, αλλά ποτέ για το πάχος σου. Σε σέβεται σαν προσωπικότητα και σε κρίνει βάσει των πράξεών σου. Αν ήσουν γυναίκα, θα ήσουν ερωτευμένος μαζί του.
Φτάνεις σπίτι μετά από εξουθενωτικά ωράρια. Το προτιμάς. Αν δουλεύεις υπερωρίες, η μητέρα σου δε σε βλέπει και δε σε ζαλίζει. Ο αδερφός σου, μονίμως κλεισμένος στο δωμάτιό του. Ο πατέρας σου μαγειρεύει σίγουρα κάτι πικάντικο με σάλτσα και λίπος, αλλά δε θα σου δώσει. Ποτέ δε σου δίνει. Το κρατάει για τον εαυτό του. Κανέναν δεν ενοχλεί το πάχος του πατέρα σου, γιατί αυτός είναι η κεφαλή της οικογενείας. Είναι ο αρχηγός σας.
Όταν κάνεις μπάνιο, νιώθεις πως θες να βγάλεις το πετσί σου. Να ξύσεις το δέρμα σου τόσο πολύ που να βγάλεις άλλο, όπως τα φίδια. Ή να ματώσεις μέχρι θανάτου. Ίσως μαζί με το αίμα, να φύγει και το λίπος και επιτέλους να αδυνατίσεις. Να αδυνατίσεις αρκετά, ώστε να σε αγαπήσουν οι άλλοι και ίσως να μπορέσεις να ασχοληθείς με αυτό που πάντα σου άρεσε. Το να φτιάχνεις βιντεοπαιχνίδια.
Ίσως αν σκάψεις αρκετά το δέρμα σου, να καταφέρεις να βγάλει και τη μητέρα και τον αδερφό σου από μέσα σου. Αλλά πρέπει να σκάψεις βαθιά και πολύ, γιατί τα στρώματα λίπους που αποθηκεύεις στο σώμα σου δε θα φύγουν έτσι εύκολα. Θα αγωνιστούν για να μείνουν επάνω σου. Άλλωστε πού θα βρουν καλύτερο καταφύγιο από μια χοντρή χρυσόμυγα όπως είσαι εσύ;
Τα σκέφτεσαι όλα αυτά και αναστενάζεις. Εύχεσαι με κάθε αναστεναγμό να έφευγε και ένα 0.001% από το λίπος σου. Με τόσους αναστεναγμούς, θα είχες αδυνατίσει. Και εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνεις. Το πάχος σου, σε αγαπάει για αυτό δε φεύγει από κοντά σου. Είναι το μοναδικό που σε στηρίζει. Ίσως τώρα αρχίσεις να το αγαπάς και εσύ. Θα μείνεις μαζί του για μια ζωή εξάλλου.
Κατερίνα Κρυστάλλη
Ξεχωριστό κείμενο που δημιουργεί προβληματισμό. Μπράβο στη συγγραφέα.
Ευφυεστατο κειμενο …..κανοντας τον προβληματισμο του μονολογου να μπορει εφαρμοστει σε καθε εσωτερικη παλη του ανθρωπινου νου που οριοθετειται απο τα εξωτερικα ερεθισματα και εγκλωβιζεται στο φαίνεσθαι!!!
Ωραία γραφή!
Μία πραγματικά υπέροχη Ιστορία ..κι ας έχει εκτόπισμα 😉
Εξαιρετικό!Η ροή του λόγου σε βάζει κατευθείαν στο νόημα του κειμένου και το πρόβλημα που διαπραγματεύεται.Έντονο συναίσθημα.
Καλη οργάνωση του λόγου με ξεχωριστό σενάριο!
Εξαιρετικο κειμενο με αληθειες που θα επρεπε να μας προβληματισουν ολους!Συγχαρητηρια στη συγγραφεα!
Γρήγορο, μεστό και αληθινό. Συγχαρητήρια για το σύγχρονο τρόπο που γράφεις
Πολύ καλό!
Υπέροχο, και ειλικρινές
Συγχαρητήρια στην συγγραφέα,πραγματικά πολυ ωραιο κείμενο!!!
Καταπληκτικό κείμενο με μεστή γραφή!!!
Εξαιρετικό κείμενο, με απλή και απέριττη γραφή, με έντονα συναισθήματα, προβληματισμό και μοναδικό επίλογο!!! Συγχαρητήρια!!!
Πολυ λυπηρό και ταυτόχρονα γλυκό, με μια παραίτηση και ένα πόνο που δε γίνονται μελόδραμα. Πολύ σε ευχαριστώ για αυτή την ιστορία.
Ενας διαφορετικός τρόπος γραφής με μεγάλες δόσεις ειλικρίνειας. Μια διεισδυτική ματιά στον ψυχισμό! Μπράβο!
Γλυκόπικρο, διεισδυτικό, έξυπνο…Πολύ καλό
!
” Eγώ είμαι αυτός που είμαι ” – Χ. Μπουκάι
Αλήθειες και ρεαλισμός. Εύγε!
Μαρία Παύλου
Εξαιρετικό!
Εκπληκτικό περνάει άπειρα μηνύματα μέσα από μια Λητή και απέριττη γραφή που σε κάνει να μπαίνεις μέσα στα παπούτσια του πρωταγωνιστή. Τόσο απλά σαν να ήσουν εσύ. Σε κάνει να μετανιώνεις για κάθε σου άσχημη πράξη, σκέψη που ίσος το έκανες άθελά σου σαν την μητέρα του πρωταγωνιστή σε σχέση με τα κιλά του άλλου. Απλά τέλειο κείμενο. Μπράβο στην συγγραφέα!!!
Υπέροχο κείμενο γραμμένο με ευαισθήσια και βγαλμένο από καρδιάς!!! Μπράβο Κατερίνα!!!
Εξαιρετικό κείμενο. Ως χοντρός εδώ και 55 χρόνια (στα 16 μου ήμουν 114 κιλά και 1.88 ύψος και σήμερα 120 με 1.90) απόλυτα συμφιλιωμένος με το πάχος μου, το απόλαυσα πραγματικά. Συγχαρητήρια από καρδιάς αγαπητή Κατερίνα.
Πολύ καλό!!! Με έκανε να μπώ για λίγο στη θέση του.. και να προβληματιστώ έντονα!!!
Δεν περίμενα κάτι λιγότερο απο σένα Κατερίνα!!!
!!!
Εξαίρετο!!!
!!!
Κυρια Κρυσταλλη πραγματικα γραφετε υπεροχα!!Εχω διαβασει και αλλα διηγηματα σας και μπορω να πω οτι με αγγιζετε συναισθηματικα!!Μπραβο!!Συνεχιστε ετσι!!
Εξερετικο!!
Συγχαρητηρια!!