Πάνε περίπου έξι μήνες τώρα που στο τέλος κάθε εργάσιμης ημέρας, το βλέμμα μου τρακάρει στην τοιχογραμμένη εξομολόγηση του υπογράφοντος χεριού Σ.Α.
«Έχουμε πόλεμο συναισθημάτων
και το φεγγάρι δεν λέει να σβήσει!!»
Σ.Α.!
Το μοτίβο επαναλαμβάνεται σαν ιεροτελεστία. Μετά την έξοδό μου από το κτήριο και για περίπου ενενήντα δευτερόλεπτα, ο εγκέφαλός οξυγονώνεται με το πρελούδιο του απογεύματος και κουρδίζοντας τις χορδές του, οργανώνει τις υπόλοιπες εκκρεμότητες της ημέρας. Κατευθύνομαι αυτόματα στο παραπάνω στενό, όπου με περιμένει αδιαμαρτύρητα το αμάξι μου κάτω από τον αλμυρό ήλιο του λιμανιού, μέχρι που συναντώ τον πορτοκαλί τοίχο. Ο καμβάς του μελανιού που έχει αγκιστρωθεί στο νου μου, είναι μια πολυκατοικία σύγχρονης μεν κατασκευής, κομμάτι δε αλλοπρόσαλλης αρχιτεκτονικής. Οι πέντε όροφοι ρίχνουν τη σκιά τους στο διπλανό εγκαταλελειμμένο βουλκανιζατέρ που κάποτε έδινε εισόδημα στους Λάμπρου Κ. & Υιός, ενώ ένα γαλάζιο σιντριβάνι στην είσοδο ντύνει μουσικά τη συνολική εικόνα.
Κάθε φορά που διαβάζω αυτές τις δέκα λέξεις, είναι σαν να τις διαβάζω για πρώτη φορά. Αναρωτιέμαι τι εσωτερική ανάγκη έκφρασης τους έδωσε ζωή και ποια αλήθεια μπορεί να κρύβεται από πίσω τους. Ανεκπλήρωτα όνειρα; Στραπατσαρισμένα θέλω; Ερωτική απογοήτευση; Συνειδητοποίηση παρηκμασμένης κοινωνικής ηθικής; Άντρας ή γυναίκα ο δημιουργός; Όποια πραγματικότητα και να ήθελε το χέρι αυτό να αποτυπώσει, μοιάζει να άφησε μια δήλωση πασπαρτού για τους περαστικούς αναγνώστες.
Το κλειδί γυρνάει στη μίζα και με συνδέει με το τώρα. Ρομποτικά ακολουθώ τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι και σκέφτομαι ότι σήμερα πρωτομηνιά έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα δύο μηνών, να περάσω από το καθαριστήριο, να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο και το βράδυ να χάσω πάλι το χρόνο μου αναζητώντας μια ανύπαρκτη καλύτερων συνθηκών δουλειά σε ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Στο πρώτο φανάρι, το κόκκινο με σταματά και σαν άλλη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, γλιστρώ στο λαγούμι του δικού μου λαγού και σκέφτομαι πάλι το γκράφιτι.
Είναι άγραφος κανόνας στο παιχνίδι της ζωής, το παρόν να έχει αυξημένο επίπεδο δυσκολίας εν συγκρίσει με το παρελθόν. Το τωρινό πλαίσιο είναι η χιλιομασημένη καραμέλα της κρίσης, που λιώνοντας στο στόμα αφήνει μια επίγευση πικρής ωρίμανσης. Η φουρνιά μου είμαστε τέκνα μια γενιάς που μπόρεσε να δημιουργήσει, να ξεπεράσει τα παλιακά όρια, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και θέλησε να δώσει στα παιδιά της τον κόσμο όλο, αλλά ξέχασε το δίχτυ ασφαλείας την ώρα που έκανε ζογκλερικά. Έκανε επικίνδυνο άλμα και γκρεμοτσακίστηκε στην αρένα του τσίρκου του. Συναντώ συνέχεια ιδέες που σαπίζουν στα συρτάρια, ικανότητες που εξαγοράζονται όσο-όσο στο παζάρι της επιβίωσης, πτυχία που χρησιμεύουν μόνο για ωραίες πόζες φωτογραφιών πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, φιλοδοξίες που τις τρώει ο σκόρος και συναισθήματα με το ζύγι. Πληγιάζουμε τους εαυτούς μας αυτοκαταπιεζόμενοι, γινόμαστε αλλεργικοί στο άγνωστο και το διαφορετικό, αποκτούμε ανοσία στη δυστυχία, κώφωση στις κραυγές της ψυχής μας, ενώ στα ολιγόλεπτα διαλείμματα από τις οθόνες ψάχνουμε να βρούμε αυτό το κάτι που μας φταίει.
Ξαφνικά, ακούω την κόρνα από το πίσω αμάξι και βλέπω από τον κεντρικό καθρέφτη τον οδηγό του, μουρμουρίζοντας, να μου δείχνει το πράσινο. Βάζω πρώτη και ξεκινάω ελαφρώς εκνευρισμένη. Πόσο μου τη δίνει αυτό το χούι! Τα αραγμένα πλοία της γραμμής με συντροφεύουν στα δεξιά μου και η κίνηση αρχίζει να πυκνώνει παράξενα. Σύντομα βλέπω ένα περιπολικό και ένα ασθενοφόρο να ανοίγουν πέρασμα κάνοντας ελιγμούς, με τις σειρήνες τους να ουρλιάζουν· μάλλον κάτι σοβαρό έχει γίνει.
Φτάνω στο δεύτερο φανάρι και το μόνο που βλέπω είναι τα κόκκινα όπισθεν φώτα των αυτοκινήτων που έχουν ασφυκτικά γεμίσει το δρόμο. Ένα αόρατο χέρι πατάει το διακόπτη και σκέφτομαι πάλι τα δικά μου. Πού είχα μείνει; Α ναι, όνειρα και προσδοκίες. Για αυτούς τους λίγους που τα καταφέρνουν χαίρομαι, ζηλεύω και θυμώνω. Χαίρομαι γιατί η διέξοδος και η επιτυχία, αν και είδη προς εξαφάνιση, είναι ακόμη κάπου ζωντανά στη ζούγκλα του σήμερα. Ζηλεύω, γιατί δεν έχω υπάρξει το κατάλληλο πρόσωπο στην κατάλληλη στιγμή και γιατί δεν είχα κάποιον να μου τα έχει όλα έτοιμα για εμένα, πριν από εμένα. Θυμώνω, γιατί έχω βολευτεί και δεν αποφασίζω να απασφαλιστώ από μια δόση σιγουριάς μου, για να κυνηγήσω το κάτι παραπάνω. Έχω βολευτεί και εγώ με τα λιγότερα. Φοβάμαι την αποτυχία και τις συνέπειές της. Πότε θα πιστέψω πραγματικά ότι πιο τρομακτικό είναι μια ζωή ξοδεμένη σε υποθέσεις και απωθημένα;
Δεν αργώ να φτάσω στο σημείο της εμπλοκής και προς έκπληξή μου δεν βλέπω λαμαρίνες, αλλά κόσμο να φωνάζει και έτοιμο να πιαστεί στα χέρια. Κάτω από το τρίτο φανάρι ξεπροβάλει ο Αλί, ο συμπαθής και ευγενικός εικοσάχρονος Σύριος που πάντα χαμογελαστός φροντίζει καθημερινά την καθαριότητα των περαστικών παρμπρίζ. Σήμερα όμως δεν χαμογελά. Αντιθέτως, κρατά ένα λευκό μαντήλι στο ματωμένο του μέτωπο και κάθεται κατάχαμα με μάτια βουρκωμένα. Δίπλα του ένα τσούρμο οδηγών, μικρών ηλικιών οι περισσότεροι, που παράτησαν ακυβέρνητα τα οχήματά τους και έχουν στήσει καβγά με ένα τύπο, φωνάζοντας:
«Είσαι γελοίος, ρεεε!»
«Δεν ντρέπεσαι καθόλου; Τι σου έφταιξε το παιδί;»
«Γιατί δεν τα βάζεις με κάποιον στα μέτρα σου, ρε καραγκιόζη;»
Με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι και η τετελεσμένη αδικία μού σφίγγει τα δόντια. Βγάζω αλάρμ και σταματώ μπροστά από τον καντινιέρη, λίγα μέτρα πιο κάτω. Ο κύριος Σωκράτης σαν άλλος Μεγάλος Αδελφός, βλέπει και ξέρει τα πάντα από το πόστο του. Μου διηγείται ότι ο Αλί συμπεριφέρθηκε όπως πάντα κάνοντας καλοπροαίρετα νόημα – ερώτηση, ενώ έδειχνε το βρώμικο τζάμι. Ο κουστουμάτος όμως, λες και τον τσίμπησε μύγα τσε-τσε, με το που είδε τον νεαρό να πλησιάζει προς το μέρος του, άνοιξε με φόρα την πόρτα του αυτοκινήτου και σπρώχνοντάς τον, άρχισε να τον κοπανά στο κεφάλι με το κινητό. Χρειάστηκαν δύο άντρες για να τους χωρίσουν.
«Διορθώστε αυτό τον κόσμο, πριν να είναι πολύ αργά για τους επόμενους… Ανάψτε τα φώτα σας στο σκοτάδι μας!» είπε κλείνοντας τη διήγησή του και αναστενάζοντας, συνέχισε να ψήνει χοτ ντογκ.
Πλησιάζω προς το συμβάν, όπου οι αστυνόμοι παίρνουν κατάθεση από τους περαστικούς μάρτυρες, ενώ κατευθύνουν σε χωριστά περιπολικά θύτη και θύμα για να τους μεταφέρουν στο τμήμα για τα διαδικαστικά. Σε ένα πηγαδάκι πιο δίπλα ακούω να λένε πως ο κουστουμάτος ανέλαβε πλήρως την ευθύνη και πως μετάνιωσε για την αντίδρασή του. Η δικαιολογία του ήταν πως νωρίτερα την ίδια ημέρα, του είχε ανακοινωθεί η απόλυσή του από την εταιρία, στην οποία εκτελούσε χρέη διευθυντή προσωπικού για δεκαπέντε χρόνια και τώρα θα του έπαιρναν πίσω αμάξι, κινητό, λάπτοπ και σπίτι.
«Θόλωσα… Λυπάμαι… Ειλικρινά λυπάμαι…» είπε μπαίνοντας στο πίσω κάθισμα.
Πολύ σύντομα ο κόσμος άρχισε να διαλύεται και μαζί και εγώ επέστρεψα στο αμάξι μου. Ανοίγω το ραδιόφωνο και είναι από τις σπάνιες φορές που είμαι κολλημένη στην κίνηση και δεν με πειράζει. Αγάπη Vs. Μίσος 1-0. Συμβάντα όπως η υπεράσπιση του αλλοεθνούς Αλί από τους διερχόμενους οδηγούς, ενώ θα πρέπει να είναι το αυτονόητο, είναι δυστυχώς η εξαίρεση. Καθημερινά δημοσιεύονται αποτρόπαιες πράξεις βίας ενάντια μεταναστών, ενώ η συμπόνια κατάντησε έκτακτη είδηση. Ορίστε, άλλη μια παρενέργεια του σε αποσύνθεση κόσμου μας. Να πάρει η ευχή, έχουμε κηδεύσει τη συνείδησή μας; Πότε έγινε η κηδεία;
Φτάνω στο τέταρτο και τελευταίο φανάρι, όπου αυτή τη φορά ελέγχω συνειδητά το μακροβούτι της σκέψης μου. Καλές οι θεωρίες, οι σκέψεις και οι φιλοσοφίες, αλλά ως γνωστόν εδώ είναι η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος. Ο εαυτός μας είναι ένας μικρός θεός, ικανός για πολλά και οι αλλαγές δεν γίνονται με τρόπους μαγικούς ή να έρχονται ουρανοκατέβατες. Είναι επιτακτική ανάγκη να μου υπενθυμίζω καθημερινά ότι θέλει κόπο, πόνο, αντίδραση και ίσως δάκρυα για να μην βουλιάζω. Είναι επιτακτική ανάγκη να σου υπενθυμίζεις καθημερινά ότι θέλει κόπο, πόνο, αντίδραση και ίσως δάκρυα για να μην βουλιάζεις.
Σήμερα θα αφήσω τα πρέπει και θα αναζητήσω τη δική μου πανσέληνο στο μπαλκόνι.
Εσύ;
Αθηνά Αναστασοπούλου
Ιδιατερη και πολυ ζωντανη γραφη!!Σε κανει να βιώνεις την ιστορία!!
Πραγματικά πολύ ζωντανό κείμενο σου ξυπνάει εντονά συναισθήματα.Συγχαρητήρια!
Πολύ ωραία γραφή
Πολύ ευαίσθητο κείμενο αν και είναι βασίζεται σε πολύ καθημερινές και ρεαλιστικές σκηνές! Υπέροχο!
Ωραίο γράψιμο!
Ηθ´λα να το διαβάσω με μια ανάσα! Πολύ ωραίο κειμενο
Πολύ ωραίο κείμενο. Μπράβο!
Σε ταξιδευει παρολο που ειναι κομματι της καθημερινοτητας! Πολυ ωραια γραφη, Μπραβο Αθηνα!
Πολύ όμορφο κείμενο που αποτυπώνει μια αίσιόδοξη πτυχή καθημερινότητας, που τόσο χρειαζόμαστε. Πολλά μπράβο στη συγγραφέα!
Φανταστικό κείμενο που με πήρε μαζί του καθώς το διάβαζα! Μπράβο Αθηνά!
Μπραβο Αθηνουλι! Καταπληκτικο!!!! Περιμενουμε κ αλλα!
Πολύ παραστατικη έκφραση με πυκνό σχεδόν ‘ποιητικό λόγο’ θα έλεγα, με καλή ροή και καίριες επισημάνσεις σε θέματα σύγχρονα και καθημερινά που προβληματίζουν.