Ποιο ήταν το αρχικό ερέθισμα για τη συγγραφή της ποιητικής σας συλλογής «Χάθηκε ο ρόλος, ήρθες εσύ»;
Γράφω κατ’ αρχήν εδώ και χρόνια με πρώτη ποιητική συλλογή το 2011 “κατά-Θεση χώρου”, εκδόσεις Άπαρσις, αλλά η συγγραφή υπάρχει στη ζωή μου από την εφηβεία, πάντα έγραφα όταν έβρισκα λευκή σελίδα, είναι μια ανάγκη μου να εκφραστώ κι αυτή -έχοντας αφήσει το θέατρο- αυτόν τον καιρό ανασαίνοντας σκέψεις, στίχους κ.ά. μέσα σε ένα χαρτί. Να βγουν βλέποντας μέσα από ένα άλλο πρίσμα την ζωή μου- εμένα κι αναλόγως να ξαλαφρώνω ή να παίρνω υλικό για επεξεργασία σε κρυμμένες προσωπικές μου ρωγμές. Σε γνωρίζεις καλύτερα όταν σε καταθέτεις κάπου. Το αρχικό ερέθισμα για την τωρινή συλλογή από τις εκδόσεις Όστρια, δεν υπήρξε με την έννοια της αφετηρίας της ως πρόθεση, παρά όταν διαβάζοντας τι έχω γράψει από το ’13 έως το ’18 κάτι είχαν να μου πουν τα ποιήματα και κάτι ήθελα να τους φορέσω, να τους ακουμπήσω για να ξαποστάσω… Είναι σχεδόν τα περισσότερα βιωματικά -τουλάχιστον έτσι γράφω ως τώρα- επομένως αντιλήφθηκα ότι μιλάω κάπου σε αυτό το χρονικό διάστημα μέσα από αυτά με αφορμή κοινωνικά γεγονότα, προσωπικά, έρωτες, πάθη, οικογένεια και σκάβοντάς με περισσότερο, κατάλαβα ότι συνειδητά πια ξεφλουδίζομαι για να φτάσω όσο γίνεται στο κουκούτσι ή αλλιώς να συναντήσω το εσωτερικό μου παιδί μέσα από διάφορα ερεθίσματα που όλο μεγάλωναν την ανάγκη… Να συναντήσω εμένα σε ένα βαθύτερο παλλόμενο γίγνεσθαι έχοντας υπόψιν ότι ταυτόχρονα υπάρχουν αποδέκτες των “εξομολογήσεών” μου. Ειδικά η συγκεκριμένη συλλογή είναι σαν να φιλτράρεται πρώτα από εμένα για να περάσει στους άλλους -ούτως η άλλως κάπως έτσι συμβαίνει και στο θέατρο, με τη διαφορά ότι εδώ δεν είσαι πίσω από έναν ρόλο, αν και παίζουμε – είμαστε πολλοί ρόλοι στην καθημερινότητά μας.
Ακριβώς αυτό προσπαθώ εδώ, να χαθεί ο ρόλος πίσω από εσένα. Με αφορούν οι άνθρωποι πολύ. Παρόλο που το γράψιμο είναι μοναχική διαδικασία, δεν ξέρω αν θα έμπαινα στον κόπο να γράψω αν ήξερα ότι είμαι μόνη μου πάνω σε αυτόν τον πλανήτη … Συνεπώς ναι θα χαιρόμουν να γίνουν αναγνώσεις που θα συναντήσει ο άλλος δικά του ίσως κομμάτια ή έστω θα γνωρίσει πτυχές ενός άλλου ανθρώπου.
Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο της συλλογής;
Όπως προανέφερα, όταν συνειδητά πια μέσα από προσωπικές καταστάσεις και ψυχογραφήματα κατάλαβα ότι αυτό είναι το κύριο ζητούμενο της συλλογής αυτής -μεγάλο θέμα βέβαια για να χωρέσει σε ένα βιβλίο- χρειάζεται καθημερινή άσκηση για να αποτινάξεις ρόλους και προσκολλήσεις και να αποκαλυφθείς εσύ σε εσένα κατά πρώτο μέλημα και κατόπιν στους άλλους. Και ειδικά εδώ δεν συμβαίνει μέσα από ανώδυνες καταστάσεις, το αντίθετο… Δεν είναι κι από τις πιο εύκολες η ζωή μου. Το περιεχόμενο είναι κάπως σκληρό κι εμπεριέχει κραυγές, αλλά πάντα αξίζει αυτή η Διαδρομή που οδηγεί σε γαλήνη και μόνο.
Πόσο καιρό διήρκεσε η συγγραφή του έργου σας;
Τέσσερα περίπου χρόνια γιατί υπάρχουν στο βιβλίο “παλιά” και πιο πρόσφατα ποιήματα, οπότε τα υπολογίζω χρονικά.
Και όχι συνεχόμενα από την άλλη…
Έχετε δεχτεί αρνητικές κριτικές; Αν ναι, κατά πόσο σας επηρεάζουν;
Τώρα κυκλοφόρησε το βιβλίο, δεν έχω προλάβει ακόμη να δω κριτικές, όμως σαφέστατα με επηρεάζουν είτε θετικές είτε αρνητικές σε συνάρτηση με εκείνον που γράφει ποιος είναι και ποια είναι η πρόθεσή του… Αρνητικά σχόλια κυρίως σε βοηθάνε να εξελίσσεσαι, όμως όχι κακοπροαίρετα γραμμένα, με την ευγένεια της πρόθεσης πάντα.
Γιατί -κατά τη γνώμη σας- οι αναγνώστες πρέπει να διαβάσουν το έργο σας;
Κανείς δεν πρέπει να κάνει τίποτα αν δεν θέλει. Δεν μου αρέσει η λέξη πρέπει, γιατί ίσως καραδοκεί πολύ στη ζωή μου. Πιστεύω στην ενέργεια, δηλαδή στο τι εκπέμπει το οτιδήποτε, ο όποιος από εμάς, οπότε σίγουρα θα το διαβάσουν εκείνοι που θα νιώσουν μια έλξη ως προς το περιεχόμενο, αλλά πέρα από αυτό είναι ένα “ιδιαίτερο” ας μου επιτραπεί ο όρος ταξίδι το να αποσπάσαι από το ίδιο σου το είναι με διάφορους παλιάτσους της ζωής σου και να θέλεις να τους ξεκουρδίσεις από την παράσταση που δίνεις καθημερινά.
Απευθύνεστε σε ένα συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό;
Όχι, δεν απευθύνομαι σε συγκεκριμένο κοινό, είναι ξεπερασμένο αυτό κατ’ εμέ και είναι παγίδα να το πιστεύει κάποιος, δεν απευθύνομαι πουθενά, απλά ακουμπάω σε όσους ζητήσουν να με φιλοξενήσουν κατά την πορεία και παρέα του ταξιδιού. Κάποιος λόγος θα μας συστήσει. Δεν διαχωρίζω τη θέση μου από το σύνολο ούτε θέτω κουτάκια προορισμού. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις κι οι ανατροπές κοινωνώντας το. Ό,τι βγαίνει μέσα από την ψυχή σε κάθε μορφή τέχνης -και όχι μόνο- το θεωρώ ιερό για να το διαχωρίσω από το όλον.
Ποιο λογοτεχνικό είδος προτιμάτε να υπηρετείτε διά της συγγραφής; Με ποιο δεν θα καταπιανόσασταν ποτέ;
Ποτέ μην λες ποτέ, αλλά δεν θα καταπιανόμουν εύκολα με μυθιστόρημα. Προτιμώ ποίηση, θέατρο και σενάριο. Άλλωστε, συγγενεύουν και με την ιδιότητά μου ως ηθοποιός.
Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο κύριος στόχος κατά τη συγγραφή ενός βιβλίου;
Να κάνει focus o συγγραφέας σε αυτό που τον καλεί και θέλει τρυπώνοντας μέσα από εκείνον ως σύλληψη ν’ αποκαλυφθεί στο χαρτί.
Να είναι όσο γίνεται ξεκάθαρα στην αποστολή σου τα μηνύματα που θέλεις να περάσεις κάθε φορά ακολουθώντας τη ροή.
Είναι λίγο μεταφυσικό το κάλεσμα, ναι… Και προφητικό συνεπώς κάποιες φορές, οπότε οφείλεις μέσα από την εσωτερική σου φωνή -όσο έχει αφυπνιστεί- να το σεβαστείς και να το υπηρετήσεις. Επίσης, όσο γίνεται να υπάρχει στο μυαλό ο “άλλος” που θα το διαβάσει, να έχεις νοιάξιμο και συνέπεια ως προς τον αναγνώστη.
Το οικονομικό όφελος, η φήμη ή η ικανοποίηση μιας εσωτερικής ανάγκης;
Ξέρουμε συνήθως ότι η ποίηση και όχι μόνο δεν είναι κάτι που ακριβοπληρώνεται, αντιθέτως… Οπότε, δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να γράψω γι’ αυτό. Θεωρώ ιερή κάθε μορφή τέχνης για να με απασχολεί η φήμη ή τα χρήματα από αυτή, χωρίς να υποβιβάζω τη θέση και την αξία που έχουν μέσα μου κι αυτά κατά ένα μικρό ποσοστό. Καθαρά η ικανοποίηση εσωτερικής ανάγκης- ούτως ή άλλως όπως προανέφερα πιο πάνω, εξιλέωση, ανάσα, μέσο έκφρασης που αν δεν το κάνω “μπουκώνει” κάτι εντός. Προς το παρόν, γιατί τίποτα δεν είναι απόλυτο, δεδομένο, καμιά φορά και οι ανάγκες μας μεταλλάσσονται ή γίνονται δημιουργία σκέτο χωρίς απαραίτητα τον όρο “ανάγκη” όντας από τις μη πιο ελαφριές λέξεις, έχει μια βαρύτητα.
Πάντως, πραγματικά δεν καταλαβαίνω εύκολα κάποιον που ασχολείται με τη συγγραφή ή το θέατρο κ.ά. έχοντας ως πρώτο κίνητρο τα χρήματα ή τη φήμη κι ας ζει μόνο από αυτά τα επαγγέλματα έστω και δύσκολα πια σε αυτήν την εποχή κρίσης των πάντων… δεν είναι όμως για εμένα το ζητούμενο. Ας μείνουν με μέτρο εκεί που τους αρμόζει να είναι οι δύο αυτοί παράγοντες κι αν υπάρξουν ως συνέπεια, καλώς.
Τι σημαίνει για σας «ποίηση»;
Νομίζω ότι ήδη απάντησα πιο πάνω, αλλά ας το δω μεμονωμένα εδώ. Η ανάγκη για έκφραση, να βρουν χώρο οι στίχοι να σταθούν αξιοπρεπώς και να σε ελαφρύνουν κατά πολύ από εσένα, δύσκολες στιγμές που θέλεις να αποβάλεις με έντεχνο τρόπο. Και ναι δεν είναι ψευδαίσθηση αυτό, είναι μια τελετή έμπνευσης όπου καταγράφεις μικρές ιστορίες που άλλοτε θέλεις να κάνουν τον κύκλο τους και να κλείσουν -αν ζορίζουν οπότε πεθαίνεις την κατάσταση τα πρόσωπα- και ίσως δεν το ομολογείς ούτε βαθιά στον ίδιο σου τον εαυτό, γι’ αυτό τις εκθέτεις για να εκτεθείς, να πεισμώσεις με σύμμαχο-παρέα τον αναγνώστη που έμαθε τα μυστικά σου και ν’ απελευθερωθείς, άλλοτε να κρατήσουν για πάντα ειδικά αν πρόκειται για έρωτα κι αγάπη… η φωτεινή πλευρά αλλά και η σκοτεινή ενός ονειρικού τοπίου. Ομορφαίνεις καταστάσεις, πλάθεις κόσμους, λες ψέματα, μα κι αλήθειες, κάνεις ό,τι θέλεις μέσα από ελάχιστους κανόνες που προϋποθέτει ή τους θέτεις εσύ.
Ποίηση σημαίνει να τολμάς να γράφεις αυτό που κρύβεις και δεν θες να φανεί για να το κοινωνήσεις, να γίνει μοίρασμα. Μονάχα έτσι υπάρχει ο κόσμος που λέει κι ο μέγας Τ. Λειβαδείτης. Είσαι ο σκηνοθέτης μιας τυπωμένης παράστασης ασχέτως αν πρόκειται για αλήθειες. Και τι είναι η αλήθεια άραγε για να γραφτεί με λέξεις; Είναι το κύμα της ψυχής. Η ποίηση θέλει ν’ αποδράσει στο βυθό, να γαληνέψει ή αρέσκεται στη φουρτούνα. Είναι επιλογή από ποια μεριά θα την ακουμπήσεις. Εξαρτάται, είναι πολυδιάστατο παιχνίδι βαθύ και προσαρμοστικό αναλόγως τα κίνητρα, τις προθέσεις. Μπορώ να κρύβομαι επίσης και να θέλω να παραμείνω κρυμμένη, είναι πολυτέλεια λοιπόν που σου δίνεται κι αυτή μέσα από την ποίηση, το γράψιμο. Είναι η σύλληψη της στιγμής μέσα στον χρόνο που δεν υπάρχει, φιλτραρισμένη απ’ το δικό σου πεδίο, μια κουκκίδα εμπρός σε τόση άβυσσο. Είναι τα πάντα… Σου χαρίζεται αν της χαριστείς κι αυτό ισχύει όπως σε όλα στη ζωή.
Βέβαια, χωρίς να βρίσκομαι σε περίοδο έμπνευσης και γεμάτη από θέματα καταγραφής δεν γίνεται κάτι ιδιαίτερο με το γράψιμο… Ας πούμε ότι τώρα μετά το τέλος αυτού του βιβλίου άδειασα, ελήφθη ο χώρος που αποζήτησα εξού και ο τίτλος “Χάθηκε ο ρόλος ήρθες εσύ …” Με καλωσορίζω μέρα με τη μέρα …!
Τι σημαίνει ποίηση… έλα ντε… ατελείωτο ποίημα, ελεύθερο…